Hlín - 01.01.1959, Síða 108

Oræfaferð
FERÐ í HERÐUBREIÐARLINDIR 1939.
Það var sunnudaginn 16. júlí, 1939, sem 5 bílar með 90 manns
lögðu upp í ferð suður á öræfi. — Bóndi einn í sveitinni hafði
undanfarna daga hringt upp stjettarbræður sína og hvatt þá til
ferðarinnar, því sökum blíðviðris var búið að hirða alla töðu.
— í fyrstu var aðeins gert ráð fyrir einum bíl, en úr þeirri einu
fjöður urðu 5 bílar, samanber söguna gömlu. — Það var á
síðustu stundu, sem rjeðist að jeg yrði með, og af því jeg hef
oft verið hamingjunnar barn í lífinu, hlaut jeg loforð fyrir fari.
Fórnfús sál studdi mig, svo jeg komst frá starfi mínu.
Jeg svaf lítið nóttina fyrir og var árla á fótum. Þoka var um
morguninn og eigi frítt við kvíða í huga, því vandsjeð var hvað
úr þokuhjúpnum yrði. En í huga mínum ríkti von um uppbirtu
og sól.
Það var gaman þegar allur hópurinn sameinaðist sunnan við
Reykjahlíð, Hlíðina fögru, þar sem leggur yl úr jörðu og ilm
af grösum og jurtum.
Ferðin var hafin kl. 10.10 árdegis. Var stefnt mót sólarupp-
komunni eftir nýjum vegi. — Farið hjá Jarðbaðshólunum. —
Kom þá í hugann gamalt atvik, þá faðir minn leitaði á náðir
jarðhitans, og fjekk þar fyrsta vísirinn að heilsu sinni eftir
margra ára vanheilsu. — Næst kom í sýn nýja brennisteins-
verksmiðjan. Þá Bjamarflag, okkar ótæmandi Vitaðsgjafi garð-
yrkju. Og nú kom Námaskarð, þau einkennilegu göng í gegn-
um hæðirnar. — Alt í einu opnaðist útsýnið austur yfir öræfin
í dýrðlegu sólskini, öræfin, okkar dýrmæta eign, aflgjafi sauð-
kindarinnar langa tíma ársins, sígildu skepnunnar okkar, sem
er orðin okkur samgróin frá landnámstíð, og verður lengst
traustasti hornsteinn bóndans.
Það fór vel um mig í dúnmjúku farartækinu, sem stýrt var
með öryggi og festu. — Farið var gegnum víði vaxið land, yfir
tæra Austaraselslind. — I huga mínum sá jeg hóp af þyrstum
mönnum og skepnum, sem þar höfðu svalað þrosta sínum frá
ómunatíð. — Áð var stutta stund í yndislegri hlíð.
Hvað sáum við? — Hesta og menn koma austan yfir öræfin.
Þvílík fjölbreytni. Ótal atvik koma í hugann, bundin við hest-
inn, þann ógleymanlega förunaut. — Þarna var heilsast, mynd
tekin af hópnum, síðan kvaðst. Altaf kom ný fjölbreytni í ljós.