Hlín - 01.01.1959, Qupperneq 109

Hlin
107
— Jeg var svo heppin, að samferðamennirnir þekkja þarna
hverja hæð og hól og fræða okkur af reynslu sinni. — Við fáum
nú að vita um öll þessi örnefni, sem við höfum heyrt nefnd á
nafn frá fyrsta barnsminni. — Sjáum yfir svæði, sem gangna-
mennirnir krossganga ár eftir ár alla æfina. — Munum við
kvenfólkið enn betur skilja alla þá erfiðleika, sem maður, hest-
ur og hundur — þessi samstilta þrenning — þarf að yfirstíga
okkur öllum til bjargar í lífsbaráttunni.
Þá er komið að Hrauntagli. — Þar blasir við heilt þorp. —
Gengið upp einstigi, þá er sem opnist bjargið og komið er inn
í Álfahöll. — Mjer finst jeg sjái þegar gangamennirnir koma
þar rennvotir, fá þar húsaskjól, yl, birtu og mat, þurka þar föt
sín, sofa á þrepum. — Yfir öllu er ljómi.
Fárra ára gamalt atvik kom í hugann: Þá heima í bygð var
vakað og beðið fyrir óhörðnuðum unglingum í ofsaroki og hríð-
arslydduveðri. — Þarna er ágætt hesthús og stór fjárrjett. —
Hraunið ofan við skýlir öllu. Vantar aðeins tæra lind.
Þá er haldið í háaustur, á vinstri hönd Hólsfjöll og þar suður
af Víðidals- og Möðrudalsland, en á hægri hönd afrjett okkar.
Utsýnin smáskýrist. — Okkur er sýnd Hrossaborg, Vörðu-
kambur, Glæður o. fl. — Svo er áð um sinn við Ferjufjall hið
forna, beðið eftir að lestin sameinist.
Jeg lít til baka eftir bílunum. — Mjer virðast þeir á kafi í
móðu, og jeg sje ótal kynjamyndir: Haf, hólma og skip, alt á
fleygiferð, því hylllingin er svo mikil. Þeim töfrum fá engin
orð lýst. — Jeg finn til minnar eigin smæðar í því hringspili,
sem jeg er sjónarvottur að. — Mig undrar hvað vegurinn er
góður, aðeins hellishöft á tveimur stöðum. — Nýtt umhverfi
opnast og loks er komið að hinni margþráðu Lindá. — Forustu-
bíllinn minn fer fyrst út í ána. — Hann festist að vonum, þar
sem hann þarf að prófa vaðið. — Og nú skeður æfintýri, þá
bíllinn festist, þá heill hópur eldri og yngri manna stökkva út
í ána og virðast halda þar heiðursvörð umhverfis okkur! Far-
þegar bílsins bornir í land. — Ungur piltur, hár með bjartan
svip, ljómar af þrótti æskunnar, tekur mig á bak sitt og hygst
bjarga mjer í land. — Þá kemur annar stæltur og knár, sem oft
hefur vakið mjer gleði í hug. — Hann tók um annan fót minn
og Ijet sem hann hygðist draga mig ofan í ána. Jeg rak upp
viðeigandi gól og tók svo fast um háls burðarmanns míns, að
honum lá við köfnun. — Og hver hefði þá stýrt „Meyjar-
skemmunni“ í sumar? — Allir menn og bílar komust farsællega
yfir ána, með tilstyrk hinna rösku manna. — Heill og þökk
sje þeim!