Hlín - 01.01.1959, Qupperneq 117

Hlin
115
ekki var hægt að hlaupa próflaus heim, og var þá Akur-
eyri veitt annari konu.
Jeg lauk prófi við Ljósmæðraskólann danska þá um
haustið, í séptember 1922. — Vann jeg þar fram um miðj-
an október, að skipsferð fjell heim. — Kom jeg þá til
Reykjavíkur, skuldug og umdæmislaus. — Þá vantaði
1 jósmóður í Bolungavík, og fór jeg þangað. — Þar var þá
hjeraðslæknir Halldór Kristinsson, og greiddi hann mik-
ið götu mína.
Mjer þykir vænt um að hafa verið í Bolungavík, fólk-
ið var mjer framúrskarandi gott, en margt var þar ólíkt
því, sem jeg hafði áður þekt. — Húsakynni þar voru ekki
góð, nokkur lítil íbúðarhús úr timbri voru það helsta. —
En margar fjölskyldur bjuggu á verbúðarloftum, sem
upphaflega áttu að vera svefnloft sjómanna, þar voru
rúmf til beggja hliða undir lágri súð, og voru það fastir
bálkar, og var ekki hægt að sitja uppi í rúminu, nema
fast við stokkinn.
Úr verbúðinni niðri, sem venjulega var hvítskúruð
með löngu beitingaborði, var gengið upp mjóan rimla-
stiga, og þegar komið var nokkuð upp í liann, varð mað-
ur með höfði og herðum að lyfta hlera, sem þá hallaðist
út að vegg. Þarna kom maður þá upp úr gólfinu, við hlið-
ina á eldavél og eldiviði, lítill gluggi var þar á stafni og
borð undir milli rúmanna. — Vatn varð að sækja langar
leiðir og báru konur venjulega þvott sinn til skolunar í
vatnsbólin. — Nú er þar orðin mikil breyting, vatns-
leiðsla, rafmagn og góður húsakostur.
í Bolungavík var jeg hálft þriðja ár, þar var mikið utn
tvíburafæðingar, ein kona þar hafði eignast 15 börn, og
voru 12 þeirra tvíburar, öll á lífi og mannvænleg.
Jafnframt ljósmóðurstarfinu vann jeg þar nokkuð við
hjúkrun sjúklinga í heimahúsum, og vann þá, ef þörf
gerðist, lieimilisverk. — Erfiðast var að hafa farsóttar-
sjúklinga, t. d. taugaveiki, skarlatssótt, og fyrir kom með
8*