Hlín - 01.01.1959, Side 120

118
Hlin
skýrari, þegar gamall vinur kemur og sest við gluggann í stof-
unni minni og tautar eitthvað um árið, sem nú er senn liðið. —
„Liðið,“ segir hann og horfir út í rökkur vetrarins, og hann
bætir við, meðan hann virðir fyrir sjer sofandi endurnar: „Og
hvað hafðist svo upp úr því öllu saman?“
Fyrir mjer, sem skynjar birtu lífsins í djúpi sálarinnar, er
spurning hans grárri og hversdagslegri en þokan umhverfis
okkur.
„Hvað hafðist svo upp úr því öllu?“ — Allir hafa heyrt
þessi döpru orð. Margir hafa sagt þau. — Jeg man þó, hve
þakklætistilfinningan streymdi í gegnum mig, þegar jeg í morg-
un andaði að mjer tæru útiloftinu, horfði í augu konu minnar
og mintist allra góðra, glaðra daga á liðna árinu.
I huganum tek jeg í öxlina á vini mínum og hristi hann til og
spyr, hvort hann hafi þá alveg gleymt, að einmitt þetta ár var
einu sinni ungt og bjart, og að það varð, alveg eins og hans eig-
ið líf, bjartara með hverjum degi sem leið. — Jeg minnist sam-
líkingarinnar við árið og líf mannsins, og spyr hvað hann hafi
gért með það ár, sem honum var gefið. — Og þegar hann vill
ekki svara, svara jeg fyrir hann: „Þegar dagar hins nýja árs
fóru að lengjast, var hugur þinn allur við vorið. — Það vor, sem
þú tókst þó varla eftir, þegar það kom, sökum þess, að nú var
hugur þinn allur bundinn við sumarið. — Sumarið, sem þú
veittir heldur ekki eftirtekt, því í hugsunarlausri ágirnd þinni
hafðir þú ímyndað þjer það bjartara, heitara og lengra en það
samkvæmt lögmálum náttúrunnar gat orðið á þessum hluta
hnattarins. — Og á meðan síðsumarið vermdi þig, reyndir þú
að telja sjálfum þjer og öðrum trú um, að það hefði eiginlega
ekkert sumar verið.
„Hvað hafðist svo upp úr öllu þessu?“ andvarpar þú, án þess
að gefa því gaum að hafir þú yfir einhverju að kvarta, þá er
það vegna þess, að þú notaðir ekki árið á meðan það dvaldi
hjá þjer.“
Jeg las einu sinni um unga skáldkonu, sem sagði frá því, að
sitt fyrsta Ijóðasafn hefði hún skrifað af ást til hans, sem nú
væri sinn eiginmaður. — Það var eins og það átti að vera, en
þrátt fyrir, að þau búa nú saman hamingjusömu lífi og eiga
yndisleg börn, heitir ljóðasafn hennar:
„Á meðan við biðum eftir lifinu.“
En hve þú líkist mikið þessu bókarheiti. — Því miður hef jeg
ekki lesið kvæðin, en mig grunar að þessi orð: „Á meðan við
bíðum eftir lífinu“, gætu staðið sem „motto“ að harmsögu þinni
og milljónum annara manna. — Umkringd af kærleika eigin-