Hlín - 01.01.1959, Side 121

Hlín
119
manns og barna situr hin unga skáldkona og bíður eftir lífinu.
Sjerðu ekki hve lík afstaða þín er til gamla ársins og afstaða
hennar til lífsins.
Því miður get jeg ekki sagt þjer hvað lífið er. — En jeg get
þó sagt þjer, að það finst á hverjum stað og tíma, ef þú aðeins
finnur það innra með sjálfum þjer. — Það er hjer á þessu
augnabliki, er við sitjum bjer saman, tveir góðir vinir. — En í
stað þess að vera þakklátur fyrir gæði augnabliksins, reynir þú
að koma einng inn hjá mjer óánægju þinni með lífið.
„Hvað vanstu með því öllu?“ — Að vísu hef jeg aðeins látið
þjer í tje besta stólinn, eina tóbakspípu og boðið þig hjartanlega
velkominn. — Og líður okkur ekki vel? Hefur þessi stund ekki
sitt gildi, eins og hver önnur stund í lífi okkar?
„Auðvitað," svarar þú. „En er það ekki svo sem sjálfsagt?“
„Við eigum það þó ekki víst að sjá ljós næsta dags. — Því vilt
þú þá ekki viðurkenna, að þetta augnablik, ásamt öllum öðrum
augnablikum lífs þíns er æfintýrið mikla. — Hvers vegna segja:
„Á meðan við bíðum eftir lífinu.“
Nei, heldur: „Á meðan við lifum lífinu.“
Jeg veit, að þjer þykir æfi mín fátækleg, en mjer finst, sjálf-
um, að jeg geti aldrei fullþakkað lífinu. — Þú efast um hrein-
skilni mína, en jeg skal segja þjer frá því, þegar jeg í fyrsta sinn
skynjaði lífið í mínu eigin brjósti og lífið alt umhverfis mig og
fann, hve yndislegt það var að lifa lífinu. Og þó var það ekki
annað en, að jeg, fjögra ára gamall drengur, var staðinn upp
úr erfiðum sjúkdómi, og fann að jeg gat gengið, þrátt fyrir
nokkur örkuml, sem sjúkdómurinn átti þátt í. — Kannske hef-
ur það líka haft nokkur áhrif, að pabbi minn hafði gefið mjer
rauða svipu, með flautu í öðrum endanum.
Jeg veit ekki hvernig það skeði, en alt í einu skildi jeg, að
jeg var til. — Uppgötvaði sjálfan mig standandi á sólbrendum
akri undir óendanlega víðum sumarhimni. — Skynjaði ljósið,
lífið og mitt eigið jeg. — Jeg fann lífsgleðina streyma í gegnum
mig og hún hefur ekki yfirgefið mig síðan.
Þið öll, sem „bíðið eftir lífinu“, haldið að lífið sje glæsileg-
ir sigrar og stórir viðburðir. — Hvílíkur misskilningur!
Það var heldur enginn stórviðburður, þegar jeg mörgum ár-
um seinna gekk yfir engið á leið til ömmu minnar. — Það var
aðeins af því, að veturinn hafði svo lengi setið að völdum og
haldið jörðinni í heljargreipum íss og snjóa. Svo alt í einu eina
nótt, kom vorið! — Regnið lamdi, stormurinn hvein og sneri
öllum mylnuvængjum í sveitinni. — Allar lautir fyltust af
leysingarvatni og vindurinn ljek við dökkar smábylgjur.