Hlín - 01.01.1959, Page 122

120
Hlin
Næsta dag skein sólin frá vorbláum himni. — Þegar jeg opn-
aði hurðina, á leið minni til ömmu, steig jeg beint úr ríki vetr-
arins inn í bjart vorið. — Sólin vermdi andlit mitt og bræddi
snjóskaflana og allir hanar sveitarinnar tyltu sjer á tá og göl-
uðu svo hátt sem þeir gátu.
Færðin var slæm og mjer miðaði hægt áfram, þó fanst mjer
jeg svífa í loftinu, þar sem lævirkjarnir sungu. — Og þegar
fyrsta vepja vorsins kom fljúgandi úr suðri, glitrandi hvít og
skínandi svört, var jeg sjálfur sem þögull en lifandi ómur. —
Tungan þagði, en það var lífið sjálft, sem hljómaði í gegnum
mig, og það mundi halda áfram að hljóma, því það laust mig að
lífið, það væri hið líðandi augnablik, og yrði ætíð svo.
Já, það er rjett. — Jeg var aðeins fjórtán ára drengur mitt á
sólbjörtu enginu með bráðnandi snjósköflum og fuglasöng. —
En reynslan hefur kent mjer, að lífsskynjunin er allstaðar, ef
við aðeins viljum veita henni viðtöku. — Hjer stóð jeg mitt í
æfintýrinu, og sá hvernig sólin glampaði á rauðan ref, sem reis
upp úr sefþúfu, þar sem hann hafði tekið sjer ból yfir daginn.
Jeg var vel kunnugur refunum. Þessi sneri að mjer rauðu katt-
artrýninu sínu, og jeg man ennþá hvernig við hlógum hvor
framan í annan. — Mjer tók að skiljast hvers vegna lævirkjarn-
ir sungu og friðsælir tónar ómuðu í mínu eigin brjósti. — Það
var lífið sjálft sem söng. — Enginn hafði sagt mjer það, hið
mikilvægasta af öllu, að lífið, frá upphafi þess til endaloka,
gæti og ætti að lifast eins og þetta hrifnæma augnablik. —
Þvert á móti, mjer hafði altaf verið kent að horfa fram, stöðugt
fram, altaf að horfa á morgundaginn.
Sjerðu sólarlagið eins og daufan bjarma yfir dimmum ásun-
um? — Einn af æfidögum okkar er að kveðja. Göngum út í
rökkrið og kveðjum hann með þakklæti. — Eða máttu kannske
ekki vera að því? — Kannske ert þú „Að bíða eftir lífinu?“
Ólöf Þórhallsdóttir frá Ormsstöðum þýddi.
STAKA.
Meðan æfin endist hjer
eilífðar á göngu,
góðar stundir gefi þjer,
Guð, í blíðu og ströngu. — M. It.