Hlín - 01.01.1959, Síða 127

Hörður læknir
Jeg hef verið að bíða eftir að sjá einhverstaðar á prenti (helst
í ,,Hlín“) frásögn um ferð hans norður Vatnsnesfjall, en jeg
hef ekki enn sjeð það, en finst það þess vert að ekki fyrnist yfir
það strax. — Fjekk jafnskjótt það innfall, að þetta þyrfti „Hlín“
að fá til geymslu, en jeg er orðin vondauf með það, að þeir
skrifi um það, sem best frjettu hvernig ferðin gekk. — Jeg veit
aðeins hver ástæða var til ferðarinnar: Þorbjörg á Þorgríms-
stöðum var lasin, talaði við læknirinn fyrripart dags. — Honum
mun hafa litist illa á lýsinguna, og sagt að þetta þyrfti að at-
huga sem allra fyrst. — „En nú er alt ófært,“ bætti hann við. —
Þetta var um eða eftir miðjan vetur 1951, og alveg sjerstaklega
mikill snjór á Vatnsnesinu.
Mjer fanst óhugnanlega stutt til dagseturs, þegar jeg heyrði
læknisfrúna tala við JÞorgrímsstaði. Sagði að læknirinn hefði
fengið mann með sjer til að fara þangað, þeir ætluðu á skíðum
norður fjall. — Mjer var strax hugsað til þess, hvað margir
hefðu hrapað í fjallinu. Svo kom spursmálið, hvort það væri
feigð, sem kallaði læknirinn í þessa ferð, eða var hann að hlýða
Guðs rödd um að fara til hjálpar? Jeg vonaði það síðara. — Jeg
hygg að aðeins þeir, sem hafa reynt slíkt, geti skilið, þvílíkt
eirðarleysi og ákafi getur gripið mann á svipstundu, hugurinn
er allur við það að flýta sjer sem mest til hjálpar. Hvorki hugs-
að um hættu, þreytu nje lasleika. Svo má bæta því við, að
ánægjan af því að hafa komið nógu snemma til hjálpar, hún er
ósegjanleg, þá finnur maður best til þess, hve lítils virði ánægj-
an er af þessum svokölluðu skemtisamkomum.
Eftir þetta fylgdist jeg með öllum símtölum. — Fyrst var
frjett um það, hvort fylgdarmaðurinn mundi vera kunnugur
fjallinu. -— Þá frjettist, að þetta var þorpsbúi, og því vonlaust
að hann væri nokkuð kunnugur þessari leið, og dimmviðri að
sjá til fjallsins. Jeg bjóst líka við því, eftir útliti hjeðan að sjá,
þá mundi vera mikil hríð á fjallinu.
Það mun mörgum hafa brugðið illa við þessa frjett, tveir
ókunnugir menn uppi á fjalli í dimmviðri á endalausri fann-
breiðu, það var mikið hættulegt, og svo stórkostlegur missir