Hlín - 01.01.1959, Page 128

126
Hlín
fyrir alla sýslubúa, ef þeir mistu þennan læknir, sem hafði kynt
sig svo aðdáanlega vel. — Símtölin gengu altaf, menn langaði
að fara þeim til hjálpar, en ógerningur að geta vitað hvert átti
að fara, og ekki fanst slóð þeirra um Hlíðardalinn, en þar var
skíðafærið sagt svo vont, mestar líkur til að þeir hefðu ekki
getað notað skíðin.
Þeir sem aldrei hafa verið uppi á fjalli í dimmviðri, geta ekki
ímyndað sjer hvað sortinn getur verið mikill, það er sama og
að bundið sje fyrir augun á manni. Ekkert sjest fyrir mishæð-
um. Það er bara iðandi hríðarmökkurinn sem sjest. — Því ekki
undarlegt, þótt oft hafi komið fyrir að menn og skepnur hafi
gengið fram af fjallsbrúnum, og stórslasast, eða dáið, sem oftar
mun hafa verið. — Eðlilegt var að mörgum væri órótt af að
vita af mönnunum á svona hættulegu ferðalagi, og vita ekkert
hvar þá væri að hitta.
Það var mikið áliðið dags þegar læknisfrúin talaði við Þor-
grímsstaði, spyrja hvort þeir væru komnir. Hjá henni var ekk-
ert að heyra nema öryggi um að þetta ferðalag hefði góðan
endi, það var svo aðdáanleg stilling, ekki eitt einasta ásökun-
arorð til eiginmannsins fyrir að hafa farið þessa ferð ótil-
kvaddur.
Þetta hafði hressandi áhrif á mig. Jeg fann að með Guðs
hjálp gat alt farið vel. Jeg vonaði líka altaf, að það væri fyrir
ábendingu frá Guði að læknirinn fór þetta, og þá þurfti ekki að
efast um að Guð væri með honum og sæi um að hann sakaði
ekki.
Veður fór batnandi eftir því sem leið á daginn, seinast sýnd-
ist mjer að mundi vera orðið hríðarlaust á fjallinu. — Svo eirðu
menn ekki lengur heima, ætluðu að fara eitthvað til að leita, en
voru ekki komnir saman, þegar sagt var í símann að ferða-
mennirnir væru komnir að Þorgrímsstöðum.
Síðar heyrði jeg sagt, að þeir hefðu verið 8 klukkutíma á leið-
inni, og læknirinn hefði hrapað æði mikla hæð, en fanndyngjan
varði meiðslum.
Hef svo ekkert meira um þetta að segja, nema að það var
mikilsvert fyrir konuna, hvað læknishjálpin kom fljótt.
Guðbjörg Jónasdóttir, Sellandi á Vatnsnesi.