Hlín - 01.01.1959, Qupperneq 129

Maðurinn í Þingeyrarkirkju
Eftir sögii Pjeturs Tómassonar frá Brekkukoti í Þingi.
Árið 1896 bjó jeg á parti jarðarinnar Þingeyrum. — Þá var
vinnumaður hjá mjer mágur minn, Sveinn Stefánsson, dug-
legur og afgerandi maður.
Jeg ætla nú að segja frá dálitlu atviki, sem kom fyrir hann á
Gamalárskvöld þetta áðurgreinda ár.
Það var gamall siður á Þingeyrum að fara út í kirkju á Gam-
alárskvöld og setja kerti í alla ljósastjaka og ljósakrónur,
kveikja svo á kertunum og hringja klukkunum, og var þetta
kallað að „hringja út gamla árið“. — Við þetta voru bæði karlar
og konur.
Þetta umrædda kvöld drógst lengur en venja var til að fara
út í kirkjuna vegna þess að Jón Ásgeirsson var dálítið við öl,
en hann ætlaði að koma með okkur. (Kirkjulyklarnir hjengu
æfinlega á nagla við rúmið hans.)
Leggjum við nú fyrst af stað við Sveinn, og tveir drengir með
okkur, förum út að kirkju og rýkur Sveinn upp tröppurnar. —
Jeg spyr hann hvað hann sje að fara, þar sem kirkjan sje læst
og lyklarnir heima. — Hann sinnir því engu, en þrífur í hand-
fangið á útidyrahurðinni og segir að hún sje ólokuð. — Verður
mjer hálfilla við, vegna þess að jeg vissi að enginn umgangur
hafði verið um kirkjuna síðan snemma á jólaföstu, því aldrei
hafði verið messað vegna ótíðar.
Sendi jeg nú drengina heim að segja fólkinu að koma með
kertin. — Jeg stend úti fyrir dyrunum, en Sveinn spígsporar
aftur og fram fyrir innan, og er að segja mjer að koma inn, því
það var dálítil mugga, en jeg segist vera að horfa á brennuna,
sem sje verið að brenna á Blönduósi.
Sveinn segist ætla að vita, hvort innri hurðin sje læst, en jeg
segi honum að vera ekki neitt að því, fyr en fólkið komi. —
Hann gegnir því ekki, en rýkur inn að innri hurð og kemur
aftur og segir að hún sje líka ólæst, og vill að við komum inn
í kirkjuna, en jeg gengdi því ekki. — Segir hann þá, að jeg
muni vera hræddur, en jeg sagðist ekki mundi vera hræddari
en hann. — Hann sagðist fara inn í kirkjuna, þó jeg vildi ekki
koma, sagðist vera óhræddur. — Fer hann svo inn aftur.