Hlín - 01.01.1959, Side 130

Hlín
128
Leið svo lítil stund. — Veit jeg þá ekki fyrri til en hann
kemur í hendingskasti út, og tekur utan um mig með þessu
heljartaki, en jeg slangra hendinni aftur fyrir mig og næ í
herðarnai' á honum, svo hann datt ekki.
Verður mjer þá litið framan í hann og sje að hann er náföl-
ur. — Kemur þá hálfilt í mig og jeg segi: „Betra var að fara
það fyrir þig.“ — „Nei,“ drafar í honum.
Læt jeg hann nú standa þarna hjá mjer um stund og fer svo
að spyrja hann, hvað fyrir hann hafi borið. — Segir hann mjer
þá, að þegar hann hafi komið að innri hurðinni, hafi hann sjeð
inn um rúður, sem eru á hurðinni, mann koma innan úr kór og
ganga fram kirkjugólfið. — Þegar Sveinn opnaði hurðina, hafi
hinn verið kominn fram undir dyr, en þá vildi Sveinn ekki
fara lengra og hentist út.
Manninn sá hann svo greinilega, að hann lýsti honum fyrir
mjer. — Sagði að hann hefði verið stór og myndarlegur, föl-
leitur í andliti, með jarpt alskegg í grænleitum frakka.
I þessu kom fólkið heiman að, og var þá farið að setja kertin
á sinn stað og kveikt og kirkjan uppljómuð og klukkunum
hringt. — Enginn varð var við neitt óvanalegt.
Jón Ásgeirsson kom ekki út í kirkju þetta kvöld, en þegar
heim kom, var honum sagt hvað fyrir Svein bar, og bað hann
Svein að lýsa manninum fyrir sjer og gerði Sveinn það.
„Jeg þekki hann, karlinn, jeg hef oft sjeð hann.“
Meira fengum við ekki.
Frásögn Lúsindu Ólafsdóttur, Blönduósi.
STAKA.
Alla tíð og alla stund æskuhaga mína
faðmi blíðust friðarmund:
Fjöllin, hlíðar, dal og sund. — G. S.
STAKA.
Sólin gyllir fjöll og fjörðinn,
fagurt glitrar dögg á túnum,
á hæðir, dali, holt og börðin
hellir sínum geislarúnum. — S. G.