Hlín - 01.01.1959, Qupperneq 135

Hlín
133
„Mamma, býr þú til bækur?“
„Nei, vinur minn, en þegar þú ert orðinn stór,“ segir hún,
„getur þú orðið rithöfundur, en fyrst verður þú að ganga í
skóla og læra ótal margt. — Mamma þín hafði ekki tækifæri til
að ganga í skóla, þessvegna skrifar hún ekki sögurnar sínar, en
þegar þú ert orðinn fullorðinn skrifar þú það, sem mamma hef-
ur sagt þjer og miklu, miklu fleira.“
„Sögurnar hennar mömmu breýttust eftir því sem jeg stækk-
aði. Nú byltast ekki eingöngu æfintýri í hugum barnanna, nú
brjóta þau heilann um hætturnar á sjónum og baráttu fullorðna
fólksins. — Þá skildi jeg ekki alvöruþungann í orðum hennar,
er hún sagði: „Þú hefur aldrei átt pabba þinn á sjónum, Litli-
kútur, saklaus barnshugur þinn hefur ekki öðlast lífsreynslu
við að horfa á kvíðasvip hinna fullorðnu, er bíða í fjörunni eftir
því að sjórinn skili ástvinum þeirra yfir holskeflurnar, er fela
litlu bátskeljarnar sjónum þeirra, er bíða í ótta og angist.“
„Þá voru þessi orð ráðgáta fyrir mjer, en nú hefur lífið kent
mjer að skilja baráttuna, sem háð er í lífi einstaklinga og þjóða:
Baráttuna við náttúruöflin milli rjettlætisins og ranglætisins.
í mannshuganum er þó afdrifaríkasta baráttan háð. Hvort
verður það grimdin eða það góða, er þar sigrar.
Mig langar til að skrifa eitthvað, er vakið gæti ráðviltan
heiminn til meðvitundar um mátt sinn til hins góða.
En hvers er jeg megnugur?
í hugann þyrpist þrotlaus mergð spurninga, er jeg get ekki
svarað. En framtíðin geymir svör við þeim.“
nótt.
Þetta sögukorn var skrifað um það leyti, er ógnir síðustu
heimsstyrjaldar stóðu sem hæst, og átti að verða upphaf að
sögu, sem reyndar varð aldrei nein saga.
VORKOMA.
Vindar skaka, völlur grær,
vetrar hrakinn máttur.
lóur kvaka, lækur hlær,
lífs er vakinn þáttur. — G. S.