Hlín - 01.01.1959, Qupperneq 151

Hlín
149
hrædd um, að meiri háski sje að láta þau lítið eða ekkert
vinna, það geti valdið andlegu og líkamlegu tjóni, nú þegar
flestir lifa í alsnægtum. — Lífsorkan verður að leita sjer að
einhverjum viðfangsefnum, sjeu þau rjettu ekki til staðar,
geta þau orðið miður heppileg. — Þetta vita auðvitað flestir, en
úr vöndu getur verið að ráða fyrir sumum í borg og kaupstað.
Jeg er svo hugsandi um þetta nú, og efst í huga, af því jeg
er að stríða við 15 ára telpu, sem mjer var send í vetur frá
Barnaverndarnefnd. Hún ér stór og mjög þroskuð líkamlega,
gæti eftir aldri verið 18 ára. En vægast sagt finst henni öll
vinna vera böl og að láta á móti sínum vilja hefur hún ekki
lært. — Jeg hef mikla löngun að vinna hjer eitthvað á til bóta,
og bið Guð að hjálpa mjer til þess. — Heitast þrái jeg að glæða
hjá henni trú á Guð, sem mjer finst alveg vanta.
Jeg tók telpu í fyrra af Barnaverndarnefnd, þá 14 ára, mjög
illa komna, var hún hjer í 9 mánuði, en hefði sjálfsagt þurft að
dvelja lengur fjarri Reykjavík. En foreldrum hennar fanst, á
brjefum frá henni, að hugarfarsbreyting væri orðin svo mikil
hjá henni til hins betra, að óhætt mundi vera að taka hana.
Jeg er líka nýbúin að hafa 2 drengi, 15 og 16 ára, frá
Reykjavík, en þeir voru ekki nærri eins erfiðir og telpurnar. —
Þeir voru heldur ekki sendir frá Barnaverndarnefnd, heldur
foreldrunum, sem töldu sig ekki ráða við þá. — Voru þeir mjög
þakklátir fyrir veruna.
Fjelagskona, eitt sinn búsctt í Strandasýslu, skrifar á Þorr-
anum 1959: — Jeg þakka kærlega fyrir fundargerð- Sambands
norðlenskra kvenna 1958, sem jeg er nýskeð búin að taka á
móti, og hafði mjög gaman af að sjá.
Já, þið hafið aðeins hrest upp á Strandakonurnar með þess-
ari heimsókn, og þær tekið vel á móti ykkur, sem vænta mátti,
þar sem samtök eru góð og nóg húsrúm fyrir hendi. — Það
hefði aðeins verið gaman að líta það með eigin skynjun. — Það
rifjast margt upp frá liðnum árum, þegar við fáar og umkomu-
litlar konur bröltum á milli bæja í Kaldrananeshreppi, til að
hittast og halda fundi innan okkar fjelags.Við reyndum að finna
ýmislegt upp til gagns og skemtunar, sumt af því bar ekki svo
lítinn árangur. — Við höfðum námsskeið, með aðstoð Sam-
bandanna. (Jeg flutti oft með alla fjölskylduna niður í kjallara
heima, svo námsskeiðin hefðu alt húsið til umráða): Sauma-
námsskeið, kennari Sigríður Tómasdóttr. — Prjónanámsskeið,
stjórnandi sú prúða kona, Jónína Líndal, sem vann sjer traust
og virðingu allra. — Matreiðslunámsskeiðin voru tvö. Voru
þær kennarar Rannveig Líndal og fjörkálfurinn Aðalbjörg