Hlín - 01.01.1959, Side 159
Hlín
157
JAKOBÍNA JOHNSON 75 ÁRA.
Unga rósin áSur þar
í Aðaldalnum borin var.
Flutti burt í fjarra álfu,
festi rætur þar að hálfu.
En í draumi ávalt þó
í æskudalinn heima fló.
Gladdi sig við grösin smáu,
græna túnið, býlin lágu.
Yndi fann við árnið ljúfan,
eyrarrós og fífil prúðan,
lyng og holt og laut og mó,
lækjargil og mosató.
Feðratungu fljóðið unni,
fræði drakk af skáldamunni.
Festi trygð við fornar sögur,
fögur ljóð og gamlar bögur.
Söng hún óð um sumardal,
sælubygð og hetjuval.
Ljúfan óð um landið bjarta,
leið sá ómur mjer að hjarta.
Óskir sendi eg í blænum,
ástarþökk með bárum grænum,
fyrir ljóð og fyrir kynni,
fyrir öll þau góðu minni.
Þorbjörg Arnadóttir frá Skútustöðum.
GÁTUR.
í brekku leit jeg bæ einn fagran standa,
vinnumannsins verkalaun
var hans nafn og hugarraun.
Bóndi sá, er býli þessu ræður,
tvöfalt heiti bjargsins ber,
búin ekki gátan er.
Föðurnafnið finst mjer vera svona:
Brunninn viðarbútur einn,
bugðulaus hann er sem teinn.
fKaupangur. — Bergsteinn. — Kolbeinn.)
Oft í veðrum ver jeg hey,
virðar hygg jeg sanni,
líka fylgi fríðri mey
foreldra úr ranni.