Morgunn - 01.06.1924, Qupperneq 29

MORGUNN
23
iþví vísu, að mörgum þúsundum manna virðist efagirni hans
á sumum sviðum nokkuð furðuleg. Einn kapítulinn, riimar
90 bls., er um líkamningar. Eg ætla að leyfa mér aö lesa ykkur
■ofurlítinn kafla úr þessum kapítula, niðurlagsgreinirnar. Þið
heyrið í honum, vona eg, staðfesting á því tvennu, sem eg hefi
verið að halda fram — aS líkamningar eru sannaöar, og að
það hefir verið nokkuð örðugt vísindamönnunum sumum að
veita þeim sönnunum viðtöku.
Kaflinn er svona:
„Það er ríkulega sannað, að útfrymis-líkamningar eiga
menn afdráttarlaust að viðurkenna sem vísindalega sannreynd.
Auðvitað skiljum vér það ekki. Það er mjög milril fjarstæða,
æf unt er að segja, að sannleikurinn sé fjarstæða.
„Spíritistamir hafa fundið að því, að eg skuli nota þetta
'orð „fjarstæða“ ; og þeir hafa ekki getað skilið það, að það
'hafi verið veruleg þjáning fyrir mig, að kannast við veruleik
'þessa fyrirbrigðis; en að fara fram á það við lífeðlisfræðing,
eðlisfræðing eða efnafræðing, að hann kannist við það, að
mynd, sem hefir blóðrás, hita og vöðva, andar frá sér kolsýru,
hefir þyngd, talar og hugsar, geti komið út úr mannlegum.
líkama — það er að fara fram á þá skynsemis-áreynslu, sem
veldur verulegri þjáningu.
„Já, þetta er fjarstæða; en það gerir eklrert til — því að
’það er satt.
„Enn fremur vil eg taka það fram, að líkamningarnar
mega menn ekki að hugsa sér sem nein einangruð fyrirbrigði.
Menn verða að hugsa um þær í sambandi við flutninga-fyrir-
brigðin og hvikskynjanir, sem fleiri en einn verða fyrir í einu.
Þegar þetta er tekið í einni heild, eru meS því fengnar ómót-
mælanlegar sannanir, sem hin ófullkomnu vísindi vorra tíma
verða að lúta. Illutverk vísindanna er framar öllu öðru að
ganga úr skugga um sannreyndir; því næst kemur að því að
skilja, ef þess er nokkur kostur.“
Þessi eru ummæli Richet. Yið þau hefi eg því einu að
bæta, að mér virðist ekki ástæðulaust að hugsa sér hana stærri