Morgunn - 01.12.1939, Qupperneq 19

MORGUNN
145
sagði glaðlega: „Nú er ég reiðubúin að fara, því að ég var
hjá börnunum mínum“. Því næst fékk hún rólegt andlát.
Allt kom nákvæmlega heim við það, sem barnfóstran
skrifaði heima eftir börnunum þennan morgun, ekki að-
eins klukkustund, heldur mínúta, og einkennilegt var það,
að yngsta barnið, Ester litla, sem hún hafði kallað á að
koma, andaðist skömmu síðar, en hin börnin lifðu fram í
háa elli og geymdu endurminninguna um þessa undursam-
legu heimsókn hinnar deyjandi móður í f jai’lægð, sem helg-
an dóm“.
En nú kynni einhver að vilja spyrja: Hvernig gat móð-
irin orðið sýnileg undir þessum kringumstæðum ? Var hún
í einhvers konar líkama, fyrst börnin gátu séð hana?
Nokkurt svar við þeirri spurningu felst í frásögninni,
Sem hér fylgir. Maður deyjandi konunnar segir söguna.
Við dánarbeðinn voru, auk hans, nánustu ættingjar, tvær
hjúkrunarkonur og læknirinn; enginn þeirra sá neitt nema
maður konunnar, sem læknirinn vottar að hafi verið í full-
komlega eðlilegu — normal-ástandi bæði á undan og eftir
hinni stórmerku sýn. Af þunganum, sem hann segir að
yfir sig hafi lagzt, má ráða, að hann hafi fallið í trans,
en raunar mjög léttan, því að á meðan vitrunin stóð yfir,
spurði hann lækninn hvað eftir annað, hvort hann væri
ekki með réttu ráði, og strax eftir að konan var skilin við
og sýninni lokið, stóð hann upp og sagði fyrir um allt, sem
gera skyldi, með svo mikilli stilling og rósemi, að læknirinn
lætur í ljós undrun sína yfir.
Frásögnin er á þessa leið: „Konan mín
HKamV'n^£ andaðist kl. 11,45, föstudag, h. 23. maí,
Vnkemur' árið 1902. Við rúm hennar stóðu nánustu
ættingjar okkar, læknirinn og tvær hjúkr-
unarkonur. Ég sat við rúmið og hélt í hönd hennar.
Snemma um morguninn, h. u. b. klukkan 6,45, varð mér
litið fram að dyrunum, eins og af tilviljun, þá sá ég líða
inn gólfið þrjá þokumekki, hvern upp af öðrum. Þeir færð-
ust hægt inn að rúminu, unz þeir huldu það. 1 gegn um
10