Morgunn - 01.12.1939, Qupperneq 53

MORGUNN
179
Vér vitum, að vér þurfum ekki að kvíða því, að oss verði
sögð slík tíðindi. Vér vitum um hið látlausa starf jurtanna,
sem nú eru að sofna — hið látlausa' starf þeirra þennan
liðna sumartíma í þágu áframhaldandi lífs. Vér vitum, að
það liggja frækorn í moldinni — ávextirnir af sumarstarfi
þeirra. Og vér vitum, að þegar vorið kemur — upprisu-
tími náttúrunnar, þá þjóta grösin og blómin upp á ný —
sum með stærra laufi og fegurri blómkrónum en fyrr —
og gera jörðina dýrðlega.
Vitneskjan um hinn dásamlega upprisutíma náttúrunn-
ar er ómetanleg fyrir oss. Sú vitneskja sættir oss við visn-
un haustsins og dauðaríki vetrarins. — En, hve langtum
þýðingarmeiri er þó ekki sá boðskapur, sem texti vor flyt-
ur oss, um upprisu vor sjálfra í eilífðinni. — Megi sá boð-
skapur ná þeim tökum á sem flestum af oss, að vér höfum
það jafnan hugfast, að neyta hins stutta sumartíma jarð-
lífs vors á þá leið, að vér þurfum ekki að kvíða þeirri
stund, er ávextir sumarstarfsins — sálar vorrar — lifna á
ný í hinu eilífa akurlendi guðs. Megi hverjum og einum af
oss auðnast, að nota tíma sinn hér til þess, að gæða sitt
frjókorn slíku frjómagni, að það á upprisutíma eilífðar-
innar spretti upp með stærra laufi og fegurri blómkrón-
um en fyrr — og eigi sinn þátt í því, að gera eilífðina
dýrðlega. A m e n.
12*