Morgunn - 01.12.1939, Side 101

MORGUNN
227
var ómögulegt að losna úr. Hvað sem það kostaði, varð
ég að reyna að bjarga honum, þrátt fyrir skothríðina að
baki oss. Hann var enn þá lifandi, og þegar hann sá,
hver það var, sem var að rífa í sundur hina andstyggi-
legu vírflækju, glaðnaði snöggvast yfir honum, en þó
heyrðist mér hann tauta: Auli, er ekki annar okkar nóg.
Ég sleit í vírana sem óður væri, en sprengjurnar hvinu
allt í kring um okkur. Þá kom allt í einu glampi, sem blind-
aði, óumræðileg angist.... og svo myrkur.
Þegar ég seint og um síðir slapp úr sjúkrahúsinu, þá
var ófriðinum lokið fyrir mörgum mánuðum. Aldrei hafði
spurzt til vinar míns, og ég hafði reynt að koma undir
mig fótum í lífinu án bezta vinarins, sem nokkur getur
átt.
Fimm árum síðar var ég á ferð í járnbrautarhraðlest
og var að horfa út um gluggann í klefa mínum, en tveir
menn, sem voru í sama klefa, sváfu. Það var hræðilega
heitt í klefanum, en allt í einu fann ég ískaldan vindgust
fara um mig, og í opnum dyrunum út á lestarganginn
stóð Páll og starði beint á mig. Mér brá ákaflega við, ég
gat ekki annað en glápt og hver spurningin rak aðra í
höfði mínu. Hafði hann þá eftir allt saman sloppið og ver-
ið einhvers staðar í fangelsi í Frakklandi. Ef til vill hafði
hann misst minnið, en var nú fyrst að koma aftur? Áður
en ég gat hreyft legg eða lið, eða stunið upp orði, gjörði
hann sérstaka hreyfingu með höfðinu, sem æfinlega var
vön að þýða hjá honum, að ég ætti að koma, og ég stökk
upp og hentist á eftir honum niður lestarganginn. Þó að
ég gengi hratt, þá gekk hann hraðara. Ég flýtti mér
áfram allan ganginn á enda, þá hvarf hann.
Ég varð nú enn ákafari og æddi til baka, en gætti þó
vandlega um leið og ég fór hjá inn í hvern klefa, þar sem
hann gæti dulizt. Þegar ég kom aftur í aptasta vagninn,
þar sem ég hafði verið, þá sá ég þyrpingu af mönnum
standa við dyrnar á klefanum í mikilli geðshræringu. Ég
flýtti mér þangað. Glugginn, sem ég fáum mínútum áður
15*
L