Lífið - 01.06.1937, Page 93

X.ÍFIÐ
251
inn ekki beinlínis sprottinn af vminu sjalfu, þa e
hann afleiðing af þvi. t. d. meS því mota, f dr^‘
mannaf jölskyldurnar skortir nægilegt til fæðis klæð-
is og húsnæðis, og svo mætti lengi telja. Þetta æt
líka að vera hverjum manm auðskihð, þvi mikið
má kaupa af nauðsynjum manna fynr alt það mik a
fé, sem úti er látið fyrir hinn eitraða drykk afengið.
Á fyrstu árum bannlaganna bar ekki mikið a þvi,
að þau væru brotin, en jafnhliða þvi, að farið var a
gera undanþágur frá lögunum jukust logbrotin og
margfölduðust. Fyrsta undanþágan var um hið svo-
kallaða konsúlabrennivín. Næst þar a eftir kom und-
anþágan um læknabrennivínið, sem allir vita hveij-
ar afleiðingar hefir, ásamt apótekasolunm, haft i
auknum lögbrotum og auknum drykkjuskap, og sei
•pnffinn fyrir endann á öllum þeim ósóma enn þann
dag í dag, eins og blöðin nú fyrir nýárið báru gremi-
lega með sér. Þó keyrði ekki um þvert bak íyi en
eftir að Spánarundanþágan var komin á. Þá komust
lögbrotin í algleymmg. 1 skjóli Spánaryínanna eykst
smygl og verður nú í stórum stil. Og V«i er tekið upp
á“ vi að brugga áfengi í landinu sjálfu með ollum
þeim viðbjóði, sem því fylgir. Það er stundum sagt,
að íslendingar séu sóðar. Hins vegar get eg:1dlyrt,
•af minni reynslu, að hvergi hefir soðaskapur Íslenti-
inga, á síðustu öldum, komist a jafn hatt stig g
sambandi við heimabruggið. Og bað veit eg,m eng-
inn af beim, sem drukkið hafa og drekka enn■ he>ma
■ bruggað áfengi,
1 einu fjósinu var ti. dæmis