Morgunn - 01.12.1971, Page 31

OPINBERANIR EMANTJELS SWEDENBORG
109
rétt, sem Ritningin segir, að maðurinn elskar, skilur, hugsar
og framkvæmir ekkert af sjálfum sér, því án Guðs, í þessum
skilningi, getur hann alls ekki neitt. — Allt þetta dylst samt
manninum sjálfum, enda er það lögmálið, og það er nauðsyn-
legt til þess að maðurinn geti látið sér finnast að allt, er hann
hugsi, tali og framkvæmi, komi frá honum sjálfum, enda gæti
hann ekki unnið sér verðleika til sáluhjálparinnar, ef þessu
væri ekki þannig varið. Og maðurinn á að gera allt eins og
hann geri það af sjálfum sér, því svo er til ætlazt. En hann má
hins vegar ekki láta sér sjást yfir það, að játa það fyrir sjálfum
sér þegar hann hugsar í einrúmi, að allt, sem hann er og gjörir,
sé frá Guði og án Hans geti hann ekkert. — Þann grundvallar-
sannleik skynji og hver guðhræddur og trúaður maður sjálf-
krafa, að ekkert gerist í lífi hans nema fyrir guðlega forsjón
og handleiðslu.
Hin eilífa sálulijálp.
Sáluhjálp mannsins er, - þegar á allt er litið, sem Swend-
borg fjallar um, — grunntónn kenninganna, sem hann flytur,
enda er það einnig grundvallarinntak Heilagrar Ritningar og
allra kirkjukenninganna. Og Swedenborg leggur áherzlu á það,
að ekki sé eins erfitt hinum venjulega manni að ganga hinn
þrönga veg, er tryggi eilífa sáluhjálp, eins og menn hafi haldið
og allir tali um; hinn þröngi vegur sé í því fólginn að iðka í
lífi sínu óaflátanlega lögmálið um „að elska Guð af öllu hjarta
og náungann eins og sjálfan sig“. — Þetta sé samkvæmt þeim
útlistunum Ritningarinnar er honum voru opinberaðar hinn
óhagganlegi grundvöllur, sem aldrei raskist, — grundvöllur-
inn, sem heilög kirkja hafi frá upphafi boðað og kennt, hið
mikla bjarg, sem öll hamingja og öll sáluhjálp, þessa heims og
annars, byggist á rnn tíma og eilífð.
Blessun kirkjunnar til handa.
Af því, sem hér hefur verið sagt í sambandi við opinberanir
Swedenborgs, má ljóslega sjá, að varla hefur kristin kirkja
eignazt öflugri og rismeiri liðsmann, - liðsmann, sem hefur