Morgunn - 01.12.1971, Qupperneq 77

SKILABOÐ TIL HARALDAR BJÖRNSSONAR 155
sápufroðu, fram á mitt gólfið i hringnum. Þegar froðan hætti
að renna, tók hún að hlaðast upp, þangað til hún var komin i
5-6 feta hæð, þá fór ég að greina karlmannsandlit efst í henni,
sem skýrðist æ meira, þar til ég sá glöggt alla andlitsdrætti.
Því næst heyrði ég karlmannsrödd, sem mér virtist koma frá
fyrrgreindu andliti, sem sagði: „Þekkir þú Harald Björnsson,
leikara?11 Svaraði ég því á þá leið, að ég væri honum mál-
kunnugur.
Aftur tók röddin til máls og sagði: „Mig langar að biðja
þig að skila fyrir mig til Haraldar, sem er bróðir minn, að
Guðmundur sé til ennþá, og taktu nú vel eftir“. Sýndi hann
mér þá vinstri vanga sinn enn skýrar. Tók ég þá sérstaklega
eftir allstóru nefi með áberandi sítt miðsnési. Teygði hann því
næst fram vinstri hönd, út úr þessari hvítu froðu, og sýndi
mér hring á hendinni. Aftur sneri hann að mér vinstri vanga
og beindist öll athygli mín að hinu síða miðsnesi hans.
Að þessu loknu hvarf andlitið og höndin í froðuna, sem nú
tók að hjaðna niður að gólfi og streyma aftur til uppruna síns
í manninn, sem i hægindastólnum var.
Heyrði ég þá mælt á enska tungu af einhverjum í hringn-
um, sem lét undrun sína í ljós yfir því tungumáli, sem þeir
heyrðu þar mælt á.
Veran sem með mér var gerði mér aðvart um, að tími okk-
ar væri á þrotum. Þutum við með enn meiri hraða í gegnum
veggi hússins, og man ég síðast eftir ljósadýrðinni yfir borg-
inni. —
Um heimleiðina er fátt eitt að segja annað en það, að ég
fann glöggt fyrir meira öryggi en áður, um að ég mundi kom-
ast heim í minn skrokk slysalaust. Þegar að húsi mínu kom,
fórum við stytztu leið inn i gegnum þak hússins, og stóð ég
brátt aftan við hvílu mína og sá sjálfan mig liggjandi þar.
Veran sem með mér var hvarf, og ég hrökk i skrokkinn.
Settist ég upp í hvílunni, fór fram í eldhús og fekk mér heitt
kaffi til að hrista af mér slenið og kuldahrollinn.
Næsta dag hringdi ég af forvitni til eins af ættingjum Har-
aldar Björnssonar, dr. Magnúsar Z. Sigurðssonar, og spurði