Morgunn - 01.12.1971, Side 93

HUGBOÐ OG FRAMSÝN
171
an, og svo taglið, þar var hann svartur. Hann hét Höttur. Hafði
Stefán hann svo fyrir reiðhest ásamt Hvítingi, og var hann
góður hestur; En þó var Hvítingur fótliðugri. Hélt Stefán jafnt
upp á báða hestana. En Guðríður mátti aldrei sjá Hött. Kæmi
hann heim á hlaðið ásamt öðrum hestum, þá bað hún að leiða
hann þangað sem hún hefði hann ekki fyrir augum. Sagði hún,
að i hvert sinn er hún sæi hann, þá legðist eitthvað illt i sig, án
þess að hún skildi neitt i því. Hugboð hennar rættist. Maður
hennar drukknaði af Hetti í ósi þeim, er Stóriós heitir milli
Auðsholts og Unnarholts. Þar er tæpt vað. Var ætlað að Höttur
hefði misst fóta og steypzt í hylinn. Um þetta sagði Guðríður:
„Það var lengi hugboð mitt, að Höttur mundi að slysi verða.
Hvítingur hefði komizt þetta slysalaust. En dregst til þess sem
verða vill.“
Það hafði Guðríður oft sagt, að aldrei gæti hún gert sér grein
fyrir hvernig á því stæði, er hugur hennar segði eitt eða annað.
En hugboð hennar kom jafnan fram.
Sigríði dóttur hennar átti Jóhann Briem prófastm- í Hruna
og var hún orðlögð merkiskona. En hún sagði Brynjúlfi frá
Minna-Núpi þessa sögu.