Morgunn - 01.06.1981, Blaðsíða 84

82
MORGUNN
hjá einni og sömu manneskjunni. En þau tilfelli munu vera
um 1800 talsins í dag, að sögn hans. Eins og áður sagði hefur
Stevenson viða farið og fengist við rannsóknir í a.m.k. fjór-
um heimsálfum, Evrópu, Ameríku, Afriku og Asiu, en þar
mun fyrirbærið algengast. „1 þeim tilfellum, sem við höfum
kannað, hefur í yfirgnæfandi meirihluta verið um að ræða
ung börn, sem byrja að tala um fyrra líf þegar þau eru 2—4
ára gömul. Ef þau eru ekki farin að minnast fyrri jarðvistar
um 5 ára aldur, gera þau það yfirleitt ekki og yfirleitt hætta
þau talinu um 7 ára, sé ekkert gert til að ýta undir það. Það
er eins og minningin dofni og hverfi að lokum úr vitund
þeirra. Börnin muna oft fyrri jarðvist mjög vel. Þau lýsa
lifnaðarháttum af mikilli nákvæmni og geta um ótrúlegustu
smáatriði. Sameiginlegt nær öllum tilfellunum er, að þau
muna dauða sinn og að yfirleitt er ekki langt um liðið síðan
manneskjan, sem þau telja sig hafa verið í fyrra lífi, lést.
A.m.k. er því svo farið í Asíu, á Indlandi og Sri Lanka, en
i þeim löndum hef ég unnið einna mest. Sjaldgæft er að börn-
in muni fleiri en eitt fyrra líf.
Vissulega getur þetta fyrirbæri valdið erfiðleikum, bæði
hjá börnunum og aðstandendum þeirra," sagði Stevenson, að-
spurður um þá hlið málsins. „Sérstaklega ef mikill munui'
er á þeim lífskjörum, sem þau eru fædd til i núverandi lifi
og þeim, sem þau muna úr fyrra lífi. Þau sakna oft fyrra
lífs og eiga erfitt með að sætta sig við tilveruna. Sum afneita
jafnvel foreldrum sínum á þeim forsendum að þau hafi átt
miklu betri foreldra í fyrra lífi.
„í samjélögum Austurlanda trúir fólk
ennþá á endurholdgun“.
Ástæðuna fyrir þvi að þau tilfelli, sem við höfum getað
rannsakað eru langflest i Austurlöndum, tel ég vera þá, að
þar trúir fólk ennþá á endurholdgun og bregst yfirleitt ekki
ekki við, þegar börnin fara að tala um fyrra líf. Á Vestur-
löndum hins vegar, bregðast foreldrarnir oft hinir verstu við