Morgunn - 01.06.1981, Blaðsíða 15

SKILNINGUIi . . .
13
smeykir um, að lesendur misskilji orðið „inn í“ og leggi þá
merkingu í það, að dúfan, jafnvel efniskemid dúfa, hafi farið
inn í Jesú. Á hinn bóginn þekktu þeir hina fomu sögu um
andann, sem sveif yfir vötnunum i öndverðu, eins og fugl
(I. Mós. 1, 2).
Annað dæmi, sem ég nefni er frá Jóhannesarguðspjalli (12,
28), þar sem Jesús er á bæn. Þá kom rödd af himni. Fólkið,
sem stóð þar og heyrði, sagði þá að þruma hefði komið. Aðrir
sögðu: „Engill talaði við hann.“
Þessi lýsing her vott um, að sá sem skrásetti, hafði skilning
á því, að skynjuuin var að nokkru leyti háð þeim, sem varð
af henni snortinn. Sama hljóðið hefir borist til eyma öllum,
en skilningurinn varð ekki á einn veg. Ef til vill er þessi
reynsla skiljanlegri, ef það er haft í huga, að margir hugsuðu
sér engilraddir gifurlega sterkar og máttugar. En hvortveggi
skilningurinn var innan ramma hins mögulega.
Oft hafa guðfræðingar furðað sig á þvi, að þegar Jesús
birtist Maríu Magdalenu eftir upprisuna, bannar hann henni
að snerta sig, en skömmu síðar leyfir hann Tómasi postula
að koma við sig. Þýskur prófessor, faðir í reglu heilags Bene-
dikts, skýrir þetta með hliðsjón af dulsálarfræðinni og tekur
tillit til orðavals á frummálinu, grískunni. Ef miðað er við
fmmtextann, er Mariu bannað að þrífa í eða halda í líkama
Jesú, en Tómasi er leyft að snerta hann, þ. e. a. s. að tyfta
fingrum sínum á yfirborðið. Gerð upprisulíkamans er þannig,
að það má snerta hann, en ekki þrífa í hann eða halda í hann.
Það virðist að minnsta kosti vera gert ráð fyrir því, að gerð
hins yfimáttúrlega „hlutar“ hafi þýðingu, þegar að því kem-
ur, að jarðneskt fólk skynji hann.
Að endingu tek ég eitt dæmi, sem hefir þýðingu i þessu
samhandi. Það er sýn Páls postula hjá Damaskus, sem ég
áðan nefndi. I Postulasögunni segir Lúkas*) frá atburðinum
* Lúkas er bæði talinn höfundur að guðspjallinu og postulasögunni.