Morgunn - 01.06.1981, Blaðsíða 85

DULSÁLARFRÆÐINGAF. þinga
83
og skamma börnin, eða segja þeim að vera ekki með þetta
óráðshjal. Börnin hætta því smátt og smátt að tala um minn-
ingar, sem þau kunna að hafa um fyrra líf og hinir fullorðnu
álykta sem svo, að þarna hafi fjörugt ímyndunarafl verið á
ferðinni. Hins vegar fæ ég oft bréf frá mæðrum, sem segjast
sjá eftir að hafa badt börn sín niður í þessu tilliti. Þau hafi
talað mikið um fyrra líf, meðan þau voru mjög ung en séu
nú hætt því.“ Stevenson var spurður, hvort þarna væri e. t. v.
verið að grafast fyrir um hluti, sem betur mættu kymr liggja,
fyrst börnin gleymdu þessum „minningum" oftast er þau
ellust og ættu öðrum kosti erfitt með að sætta sig við tilver-
una. Játti hann því að nokkru leyti, en sagði: „Mér finnst
það aðeins réttlætanlegi frá vísindalegu sjónarmiði, því sumir
sem rannsakaðir hafa verið, lenda i eins konar gildru eða
sjálfheldu milli fyrra lífs og þess „nýja“ og einangrast frá
umhverfi sínu. Annars vegnar þeim flestum vel eftir nokkum
umbrotatíma og í flestum tilfellum samlagast þau því lífi,
sem þau eru fædd til í þetta skiptið.
,,Tökum minna mnrk á fullorðnum“.
„Ég hef einnig fengist við rannsóknir á fullorðnum," sagði
Stevenson, „en börnin eru áreiðanlegri. Hjá börnunum er
þetta sjálfsprottið, en erfiðara er að segja til um fullorðna.
Þeir hafa verið í of mikilli snertingu við fjölmiðla o.s.fi-v.
Fyrirbæri eins og ósjálfráð skrift og tónlist eru oftast sprottin
úr undirmeðvitund fólksins sjálfs. Þó eru til áhugaverð til-
felli, t.d. þegar fólk talar framandi tungumál undir dáleiðslu-
áhrifum, tungumál, sem næstum ógjörniugur er að það hafi
getað tileinkað sér með venjulegum hætti. Það er einna helst
að slík tilfelli séu trúverðug, en þau eru samt ekki eins sjálf-
sprottin og hjá börnunum og yfirleitl gef ég ekki mikinn
gaum að fullorðnum i þessum rannsóknum.“