Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.06.1931, Blaðsíða 30

220
Skrautvasirin.
[Stefnir
og eg man eins vel eftir því, og
eins og það hefði gerst í gær,
þegar eg barði að dyrum hjá
honum, og heyrði hann öskra,
kom inn, ógurlegan eins og ljón,
sem fyrstu kristnu mönnunum
var kastað fyrir. Eg man, hvern-
ig eg opnaði dyrnar og þurrkaði
mér vandlega á mottunni, en á
r- tðan starði hann á mig eins og
naut á nývirki. Svo þegar eg
var búinn að stynja upp erind-
inu, fékk eg sex vel úti látin
högg á vanalegan stað, og það
með spanskreyr, og mig sveið
undan þeim eins og saltsýru. •—
Þegar hann kemur hingað inn,
fæ eg þessa ónotalegu tilfinn-
ingu í þennan líkamshluta, og
svo segi eg: „já, herra“, eða
„nei, herra“, eins og eg væri
fjórtán ára snáði“.
Nú fór eg að skilja, hvernig í
öllu lá. Það var ógæfan með
þessa menn eins og Sippy, að
þegar þeir fara að skrifa, þroska
þeir það, sem almennt er kallað
listrænt eðli eða ímyndunarafl
svo úr hófi fram, að aldrei er
hægt að vita upp á hverjum
skollanum þeir finna.
„Hann kemur hingað með alla
vasa fulla af greinum um úrelta
latínuskóla, óljósar frásagnir Ta-
citusar, og þvílíkt hrat, og eg
þori ekki fyrir mitt litla líf að
neita, en þó á þetta að vera
skemmtilegt og fjörugt nútíma-
blað“.
„Þú verður að vera ákve'
Sippy, ákveðinn um fram allt“.
„Hvernig á eg að vera það,
þegar mér finnst í hvert skifti,
sem eg sé hann, að eg sé eins og
mús undir fjalaketti? Eg verð
ekki eins og eg er vanur að vera,
heldur eins og lærlingur hans.
Þetta er hreinasta , ofsókn, sem
leiðir til þess, að útgefandinn
tekur eftir þessum greinum, og
segir, að þar sem eg láti þvílíkt
rugl á þrykk útganga, þurfi eg
hvíldar með, og lætur mig svo
fara“.
Eg braut heilann eins og eg
gat, en þetta var of erfitt við-
fangsefni.
„Hvernig myndi —?“ sagði eg.
„Blessaður vertu, það þýðir
ekkert".
„Gefa honum það í skin“r
sagði eg.--------
,,Jeeves“, sagði eg, þegar eg
kom heim, „rís þú upp“.
„Hvað vill herrann?“
„Haltu þér vakandi, og taktu
eftir. Það liggur fyrir vandamáh
sem mun reyna mjög á rif yðai'-
Hafið þér nokkum tíma heyrt
talað um ungfrú Gwendolen Moon-