Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.06.1931, Blaðsíða 12

202
Endurreisn þýzka flotans.
[Stefnir
pund“. Hvað er svínið þitt þungt,
Friðrik?" „Tvö hundruð pund“.
,,Þá segi eg þér sögu, Friðrik".
Dag nokkurn stal einn af skip-
verjum mínum ágætu neti, og í
það veiddum við. Við fiskuðum
mikið og borðuðum mikið. Stund-
um veiddum við meira, en við
þörfnuðumst, en höfðum engan
ís, til að geyma fiskinn í, svo að
þá seldum við bændunum fisk-
inn og fengum grænmeti í stað-
inn.
í hvert sinn, er eg hélt fyrir-
lestur, komu skipverjar mínir
með mér. Þeir voru laglegir ná-
ungar, og vöktu mikla athyggli
í þorpunum. — Bændadæturnar
litu þá hýru auga, og með þeim
tókst- hin blíðasta vinátta, dans
og gleði. Allir áttu þeir unnustu
í hverri höfn, sem við komum í,
•og því sagði eg við þá: ,,Það er
ekki nema gott eitt um það að
segja, að þið eigið vingott við
meyjarnar. Sjómenn eru fyrir
það gefnir, en þið verðið að minn
ast þess, að við erum ekki ein-
göngu í skemmtiför, heldur erum
við að vinna fyrir föðurlandið.
Viö erum að mynda nýjan, þýzk-
an flota, svo að gáskinn einn
dugar ekki. Við þörfnumst vista;
þeirra þörfnumst við allt af. All-
ir höfum við góða matarlyst, og
þá sérstaklega kokkurinn okkar.
Verið með stúlkunum, en látið
þær gefa ykkur matvæli, grjón,
baunir eða bjór. Eg legg blátt
bann við að þið dansið við stúlk-
urnar, nema að þið komið með
eitthvað handa okkur til aðborða
eða drekka“.
Strákarnir voru ágætir. Þeir
þekktu skyldu sína gagnvart föð-
urlandinu. Þeir settu það upp við
ungfrúrnar, að þær yrðu að
gefa þeim baunir, korn, svínakjöt
eða öl, ef þeir ættu nokkuð að
sinna þeim, og þeir kunnu að
koma ár sinni svo vel fyrir borð,
að í hverri höfn komu þeir hlaðn-
ir vörum til skips.
Dagarnir liðu, og Niobe hélt
áfram siglingu sinni, til að æfa
foringja nýja flotans. Hver dag-
ur og nótt var dásamleg, og nóg
höfðum við að borða. Eg varð að
láta piltana mína klifra upp
möstrin á degi hverjum, til þess
að láta þá ekki fitna um of, og
gamli kokkurinn okkar stóð nu
ekki alveg á horleggjunum. And-
litið var orðið rautt og búldu-
leitt, og vöðVarnir jukust óðum
á beinunum. Hann fitnaði með
hverjum degi, sem leið, og a^
gndingu fyllti hann út í fötin,
sem hann hafði átt frá því fyrfr
Strið. Orðstír okkar flaug uir