Tímarit Máls og menningar - 01.03.1952, Blaðsíða 104

94
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
En í sama mund og hið vinnandi, hugsandi fólk hnattarins hefur sameinazt um
friðarkröfuna hafa Bandaríkin og fylgifiskar þeirra unnið án afláts að undirbúningi
nýrrar heimsstyrjaldar, reynt að skapa þá taflstöðu í heiminum, að styrjöld geti
brotizt út fyrr en varir. Ef horft er hlutlægum augum á þessa viðleitni þeirra á hinu
liðna ári, þá verður ekki annað sagt en að þau hafi beðið mikinn ósigur, þótt hins
beri að gæta, að ófriðarhættan hefur ekki minnkað þrátt fyrir efnahagsleg og póli-
tísk áföll hinna vestrænu stórveldasinna.
Því lengra sem líður á hið bandaríska kalda stríð, því blygðunarlausari verða
málsvarar þess í áróðri sínum og athöfnum. Truman forseti Bandaríkjanna gat þess
í nýársboðskap sínum, að Bandaríkin hefðu nú 3M> milljón manna undir vopnum,
að vopnaframleiðsla Bandaríkjanna hafi þrefaldazt. Á ári því, sem forseti Banda-
ríkjanna var að kveðja, hafði bandaríska þingið samþykkt 100 milljónir dollara
fjárveitingu til áróðurs og vinnusvikastarfsemi í löndum austan járntjaldsins. Slíkt
framferði mun án efa vera einsdæmi í samskiptum ríkja nútímans. I októbermánuði
gaf ameríska tímaritið „Collier“ út sérstakt hefti þar sem lýst var kjarnorkustríði
við Ráðstjórnarríkin, er hefjast mundi í maí 1952, og hafði tímaritið keypt nafn-
fræga rithöfunda til að lýsa því menningarskeiði, er upp mundi renna eftir sigur
Bandaríkjanna. Eisenhower, yfirhershöfðingi herafla Bandaríkjanna, sagði í sama
mánuði í viðtali við franskt tímarit, að Ameríka mundi verða að vera reiðubúin til
„átaka“ við Ráðstjórnarríkin í árslok 1952. I lok nóvembermánaðar lýsti Foster
Dulles því yfir, sérfræðingur Bandaríkjanna í Asíumálum, að Ameríka yrði að vera
þess albúin, að ráða á Ráðstjórnarríkin úr öllum áttum, svo að „þetta háskipulagða
Asíuríki mundi bresta". Það væri þvf synd að segja, að fulltrúar Bandaríkjanna
liafi ekki látið nógu dólgslega og ætlað sér ekki lítinn hlut. En hins vegar hefur
liernaðarlegur árangur Bandaríkjanna á þeim vettvangi, er þau heyja raunverulegt
strið, í Kóreu, orðið býsna rýr. Grasið er þegar farið að gróa yfir moldum þeirra
loforða, er MacArthur gaf Bandaríkjunum á ofanverðu ári 1950, að styrjöldinni í
Kóreu yrði lokið fyrir næstu jól. Síðan er liðið á annað ár, og hinn bandaríski her
í Kóreu hefur ekki mátt sig hreyfa um langa stund. MacArthur er horfinn af sviðinu
og eftirmenn hans hafa ekki reynzt giftusælli. Hinn 1. janúar 1952 varð Foster Dulles,
sá maðurinn, sem mestu hefur ráðið um stefnu Bandaríkjanna í Asíu, að viður-
kenna, að „Kóreustyrjöldin á jörðu niðri mundi standa í stað,“ þar sem frekari sókn
Ameríkumanna væri of kostnaðarsöm. En í lofti hafa einnig mikil veðrabrigði orð-
ið. Yfirburðir Bandaríkjaflughersins eru ekki þeir sömu og þeir áður voru. Amer-
íska vikublaðið Time varð 3. des síðastl. að birta þau furðulegu tíðindi, að stærst*
iðjuveldi veraldarinnar framleiddi ekki nógu margar flugvélar til að hafa í fullu
tré við flugflota Norður-Kóreumanna og hinna kínversku sjálfboðaliða.
Tímaritið hermdi þessi ummæli eftir Vanderberg, yfirforingja bandaríska flug-
liðsins: „Næstum á svipstundu hefur Kína orðið eitt af meiriháttar flugveldum
veraldarinnar. Þótt við höfum ekki misst völdin í lofti yfir norðvesturhlutum Kóreu,
þá eru þau ekki eins trygg og áður.“ Hinn nafnkunni hermálasérfræðingur amer-
íska stórblaðsins New York Times, Hanson Baldwin, staðfesti þessi ummæli yfir-
manns bandaríska flugflotans, í blaðagrein 6. janúar 1952. Hann játar, að orustu-