Tímarit Máls og menningar - 01.03.1952, Blaðsíða 21

HEIMA OG HEIMAN
11
veitíngahús og fá sér glas af léttu víni af fagurfræðilegum ástæðum,
sem þátt í kunníngjarabbi í nokkrar mínútur. Menn með slíkan smekk
hafa hér ekki rétt á sér, fylliraftarnir einir hafa rétt. Áfeingi fæst ekki
í neinni venjulegri búð. Ef menn vilja hafa áfeingi verða þeir að leita
uppi einkasöluna og kaupa heila flösku. Síðan er einginn staður til að
drekka úr flöskunni, slíkt má ekki gerast á veitíngahúsum og ekki held-
ur á götunni, nema helst fara inní port eða kálgarð bak við hús, halla
sér uppað vegg og renna síðan af stút ofanum barkann á sér innihaldi
flöskunnar þángaðtil maður er dauður og fluttur í Kjallarann; því það
er ekki aðeins bannað að drekka vín á veitíngahúsum, heldur vill konan
ekki hafa bóndann heima með flöskuna, af ótta við að hann brjóti
mubblurnar og myrði börnin, eða jafnvel hleypi út hænsnunum. Þetta
er íslensk áfeingismenníng einsog til er stofnað af löggjafanum. Það er
ekki furða þó til þurfi tvíellefta gútemplarareglu á landsins kostnað að
hamla uppámóti þessum ósköpum.
Að prédika- kaþólsku fyrir pófanum
Mér líkaði ekki, þegar ég fór með Herði Ágústssyni á Salon de Mai,
að sjá hver hlutur íslendínga var á aðalsýníngu ársins í París, höfuð-
borg listanna. Nokkrar myndir eftir íslenska málara voru faldar uppá
lofti í svolitlum bás, ef ég man rétt undir bókstafnnum „I“. Þegar menn
voru búnir að virða fyrir sér málverk hinna heldri listamanna í aðal-
sölunum, var ætlast til að þeir færu að virða fyrir sér það sem sett var
undir bókstafi í skúmaskotunum uppi. Ég held það sé ekki rétt að sýna
íslenska list uppá þverbitum í París; það er að minsta kosti ábyrgðar-
hluti. París er listborgin, það er alveg rétt; en við íslendíngar erum líka
miðdepill alheimsins aungvu síður en þeir í París, og þann dag sem við
gleymum því erum við hættir að vera íslendíngar. Það er betra að vera
fjarri góðu gamni en vera gerður hornreka; einginn er kendur þar
sem hann kemur ekki. Mikið skein franska útlendíngavanhrifníngin (og
við skulum vona að hún hafi verið réttmæt) augljóslega útúr því,
hvernig þessum bókstafseigendum (I — Islande) var skipaður sess
þarna á aðalsýníngunni. Oft finst manni í París að hið útlenda lista-
fólk þar sé gefnara undir parísarskólann en svo að það afli sér virð-
íngar að sama skapi hjá þeim sem skipuleggja þar listverslunina — og
listsmekk heimsins. Og þó eru þess dæmi að útlendíngar komi á sjónar-