Tímarit Máls og menningar - 01.03.1952, Blaðsíða 99

ANNÁLL ERLENDRA TÍÐINDA
89
ar í stað og innan 10 daga fara með lið sitt að 38. breiddarbaug, en innan 3 mán-
aða skal allt erlent herlið og sjálfboðliðar vera á brott frá Kóreu.
3) Kveðja skal til heimsráðstefnu allra ríkja svo skjótt sem auðið er og ekki
síðar en 1. júní 1952 til að ræða raunverulegan niðurskurð vígbúnaðar og her-
afla og bann við kjarnorkusprengjum.
4) Allsherjarþingið skorar á Bandaríkin, England, Frakkland, Kína og Ráð-
stjórnaríkin að gera með sér friðarsáttmála og skorar á öll ríki önnur að gerast
aðilar að honum.
Stuttu eftir að Ráðstjómin hafði boðað tillögur sínar lögðu Vesturveldin fram
sínar afvopnunartillögur. Skyldu tillögur þessar framkvæmdar í 3 áföngum. Fyrst
skyldi fara fram skráning og talning alls herafla og hergagna, er eftirlitsmenn SÞ
skyldu gera. I annan stað skyldi gera sérstakar ráðstafanir til að skera niður her-
styrk ríkjanna og yrðu þær gerðar í sama mund og talningin færi fram. Niður-
skurður vígbúnaðar á þessum grundvelli skal framkvæmdur jafnskjótt og því
verður við komið með fullri vitund allra aðilja. Um sama leyti og tillögur Vestur-
veldanna voru birtar flutti Tmman forseti útvarpsræðu, þar sem hann lýsti því
yfir, að vígbúnaðinum yrði haldið áfram í Ameríku og Evrópu „meðan það væri
nauðsynlegt".
Ábyrg stjómarblöð beggja megin hafsins fóru ekki í neina launkofa með það,
að tillögur Vesturveldanna væru framkomnar meira vegna hinnar almennu friðar-
kröfu, er heimsfriðarráðið hefði vakið meðal almennings, en vegna hins, að búizt
væri við nokkrum árangri. Til þess bentu og ummæli Tramans forseta, að vígbúnað-
inum yrði haldið áfram, og fundur Atlanzhafsbandalagsráðsins, sem háður var í
sama mund og Allsherjarþingið fór fram á aukin framlög til vígbúnaðar. í til-
lögum Vesturveldanna var tónninn heldur ekki friðsamlegur. Þar segir svo orð-
rétt: „Á meðan núverandi átök ríkja í alþjóðamálum hafa hinar 3 ríkisstjómir
ófrávíkjanlega skyldu til og era fastráðnar í að halda áfram viðleitni sinni að
styrkja og treysta þann herafla, sem er nauðsynlegur fyrir öryggi þeirra og alls
hins frjálsa heims, því að án öryggis getur réttlátur friður ekki orðið.“ Þessi orð í
tillögum Vesturveldanna minna óhugnanlega á afvopnunarviðræður þær, er fram
fóru á dögum hins sálaða Þjóðabandalags milli heimsstyrjaldanna. Þá kvað það
jafnan við: fyrst öryggi — síðan afvopnun. Og meðan talað var þindarlaust um
afvopnun framkvæmdu menn öryggið með vígbúnaði! Það var þessi vítahringur,
ær varð hinu gamla Þjóðabandalagi að falli. Tillögur Ráðstjórnarinnar leituðust
við að rjúfa þennan vítahring, sem til þessa hefur drepið afvopnunarmálið í látlausu
málæði.
Þegar tillögur Vesturveldanna vom til umræðu lýsti Vysinskí því yfir, að á
þeirri stundu, er Vesturveldin vildu gera samning við Ráðstjómina um ákveðinn
niðurskurð hergagna og herafla og undirrituðu hátíðlegt og skuldbindandi skjal
um það, mundi Ráðstjórnin opna allar dyr fyrir fullkomnu eftirliti og athugun á
vígbúnaði hennar og herstyrk, „svo fremi þér viljið gera slíkt hið sama“. Vysinskí
lagði fram nýjar tillögur til viðbótar hinum fyrri: Allsherjarþingið telur það ó-
samrýmanlegt félagsskap SÞ að beita kjarnorkuvopnum til múgdrápa og vill koma