Tímarit Máls og menningar - 01.09.1959, Page 28

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
lireinum samhljómi hins guðlega, mannlega og barnslega í senn. Nægir að
taka tvær þeirra til dæmis:
Ormiim sætum eg þig vef —
ástarkoss ég syninum gef:
livað ég þig nrildan móðgað hef
— minnstu ekki á það, kæri.
Með vísnasöng ég vögguna þína hræri.
Þér geri eg ei rúm með grjót né tré
— gjarnan læt ég hitt í té:
vil ég mitt hjartað vaggan sé
— vertu nú hjá mér, kæri.
Með vísnasöng ég vögguna þína hræri.
Um Hallgrím Pétursson þarf ekki að ræða — bæn hans í kröminni var öld-
um saman það Ijós sem færði nær hverju íslenzku mannsbarni hina einustu
huggun:
Minn Jesú, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta eg geymi
— sé það og líka síðast mitt,
þá sofna ég hurt úr heimi.
Aðdragandinn að endurreisn ljóðlistarinnar í þeim skilningi að hún tengist
að nýju hinum forna frelsisblævi edduháttanna hefst í rauninni þegar með
Stefáni Ólafssyni, sonarsyni Einars í Eydölum, en hann kvað meðal annars
þessar ljúflegu vísur:
Eik veit ég standa
í hláfjalli
regindigra
og ríka að kvistnm,
hver af vovindum
vatzt og knúðist
— barðist baðmur,
en blöð losnuðu.
Kvist leit ég standa
í kyrrum dal
lágan og lítinn,
laufum grænan.
Hann af byl skæðum
barðist hvergi,
en geymdi blóm og bar
í blálogni.
122