Tímarit Máls og menningar - 01.09.1959, Blaðsíða 76

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
„í hita stríðsins bliknum ei né blánum .. .“ Ég man ekki úr hverju þetta er —
. . . Eftir á að hyggja, gleymdi ég að segja ykkur, að auk þess embættis að sjá
um húshaldið, þá hvílir einnig á mér sú skylda í tónlistarskóla konu minnar að
kenna stærðfræði, eðlisfræði, efnafræði, landafræði, mannkynssögu, söng,
bókmenntasögu og svo framvegis. Konan mín tekur sérstaka borgun fyrir
dans, söng, og teikningu, þó að það sé ég sem kenni sönginn og dansinn með
hinu. Tónlistarskólinn okkar er í Fimmhundagötu, húsi nr. 13. Þarna hafið
þið það, líklegast er það þessu að kenna, hvað líf mitt er misheppnað, að við
búum í húsi nr. 13. Og dætur mínar eru. allar fæddar þann þrettánda, og á
húsinu okkar eru þrettán gluggar .. . Nú, en hvað þýðir að tala um það!
Konan mín er til viðtals heima hjá okkur á öllum tímum, og upplýsingar um
skólann fást, ef þið viljið, hjá dyraverðinum og kosta 30 kópéka eintakið.
(tekur upp úr vasa sínurn nokkra bœklinga) Sjáið þið, ég hef þær líka til sölu.
Þrjátíu kópéka eintakið! Hver vill kaupa? (þögn) Enginn sem vill kaupa?
Jæja, 20 kópéka! (þögn) Skaði. Já, hús nr. 13! Mér heppnast aldrei neitt, ég
er orðinn gamall og sljór . . . Hér er ég að flytja fyrirlestur, ég sýnist vera
glaður, og þó er mér svo innanbrjósts að mig langar til að æpa fullum hálsi
eða fljúga eitthvað burlu á enda veraldar. Mig langar til að barma mér við
einhvern, jafnvel gráta .. . Dæturnar, segið þið .. . Hvað um dæturnar? Ég
kvarta við þær, en þær bara hlæja ... Konan mín á sjö dætur ... Nei, afsakið,
þær eru víst sex ... (álcajur) Sjö! Anna, sú elzta er 27 ára, sú yngsta 17.
Heiðruðu herrar! (lílur í kring urn sig) Ég er óhamingjusamur maður, ég
hef breytzt í aulabárð og versta ræfil, en í rauninni sjáið þið hér fyrir framan
ykkur einn hamingjusamasta föður sem hugsazt getur. í rauninni er það alveg
eins og það á að vera, og ég mundi ekki þora að segja annað. Ef þið bara
vissuð! Við konan mín höfum búið saman í 33 ár, og það get ég sagt, að það
voru beztu ár ævi minnar, ekki reyndar þau beztu, en svona yfirleitt. Þau hafa
í einu orði sagt liðið eins og eitt hamingjusamt augnablik, hreint út sagt,
fjandinn hefur hirt þau öll. (lílur í kringum sig) Annars held ég hún sé ekki
komin enn, hún er hér ekki, og það er hægt að segja allt sem manni sýnist...
Ég verð svo óskaplega hræddur, svo óskaplega hræddur, þegar hún horfir á
mig. Já, það er þetta sem ég ætla að segja: dætur mínar giftast ekki, sennilega
vegna þess að þær eru óframfærnar, og vegna þess að karlmenn fá aldrei að
sjá þær. Konan mín vill aldrei hafa neinn mannfagnað heima hjá okkur, býður
aldrei neinum í mat, þetta er mjög nízk, skapvond og þrætugjörn kona, og
þess vegna kemur aldrei neinn til okkar, en ... ég get trúað ykkur fyrir einu
. . . (gengur fremst frarn á sviðiS) Það er hægt að hitta dætur konu minnar á
170