Tímarit Máls og menningar - 01.09.1959, Blaðsíða 71

GUÐRÚN í GESTHÚSUM
slungið sundurleitum þáttum, að rétt-
vísin var kölluð á vettvang til úr-
skurðar. Um hávetur lögðu tveir odd-
vitar í margra daga útivist til að færa
sönnur á, hvar margnefndur sveinn,
Finnbogi Ulfarsson, hefði ekki fæðzt.
Báðir höfðu meðferðis vottorð við-
komandi sóknarpresta um það, að
fæðing þessa sveins fyndist hvergi
skráð í bókum þeirra. Þá kom oddviti
Fljótahrepps með vottorð margra
valinkunnra manna, sem allir buðu
eið þar á, að Úlfar Sveinsson og ekta-
kvinna hans Þorbjörg Pétursdóttir
hefðu barnlaus flutt úr sveit þeirra,
og auk þess lagði hann fram vottorð
frá tveim valinkunnum húsráðendum
í öðrum héruðum, þar sem nefnd hjón
höfðu náttað í flutningum sínum, og
voru þau barnlaus á báðum stöðum.
Gegn þessu hafði Páll oddviti fram að
færa vottorð tveggja valinkunnra
manna í hans hreppi, sem komið
höfðu að Birkihlíð tveim dögum eftir
komu þeirra hjóna, og hlúði hús-
freyja þá að ungbarní.
Eftir mikla málssókn og vörn sagði
réttvísin málfærslu lokið og lagði
málið í dóm. Oddvitar riðu til sinna
heima og biðu sinna örlaga.
Páll oddviti kom héim árla nætur.
Börn og hjú sváfu svefni hinna rétt-
látu, en húsfreyja var á fótum og kvað
sig hafa dreymt fyrir komu hans. Að
loknu áti allra þeirra ljúffengustu og
kjarnmestu rétta, sem íslenzkt höfð-
ingsetur á völ á, fór oddviti af fötum
og gekk til sængur. Hann var þreyttur
af flóknu málþófi og langri ferð og
svefnsins þurfi. En svo þótti honum
sem horfið væri frá gullinni reglu um
samlíf þeirra hjóna, ef svefn sigi á
brá, áður en þau hjón hefðu notizt
eftir tíu daga fjarvistir. En nú brá
venju svo frá fyrri háttum, að um það
bil sem bóndi gekk til hvílu, hvarf
húsfreyja af baðstofupalli, og biðin
varð ekki mæld í mínútum, ekki í
klukkustundum, ekki einu sinni í ár-
um. En allt á þó sín takmörk, og hurð
opnaðist um síðir að baðstofupalli,
og inn gekk húsfreyja. Treyju sína,
ytra pils, sokka og nærskjól bar hún á
armi, hvít nærskyrta og köflótt milli-
pils virtist hið eina, sem hún bar
klæða. Hún kom þvegin úr eldhúsi
sem tákn þess, að hún vildi ganga
hrein í eina sæng með bónda sínum.
í harðri baráttu við ásækinn svefn
bylti bóndi sér svo nærri stokki, er
húsfreyja gekk inn baðstofugólf, að
nær varð ekki komizt. Svo vítt skyldi
henni rúm boðið sem kostur var.
En húsfreyja brá sér ekki úr pilsi
og gerði sig í engu líklega til hólfarar.
Hún settist á koffort gegnt rúmi þeirra
hjóna, tók greiðu undan sperru og fór
að rekja upp þykkar fléttur sínar, sem
tóku tvöfaldar allt niður á lendar. Það
var ekkert til í öllum heiminum nema
hún ein, hún sá ekki mann sinn. Augu
hennar fylgdu hverri handarhreyf-
ingu við flétturnar, eins og þessi
handtök væru henni framandi og hún
165