Tímarit Máls og menningar - 01.09.1959, Síða 63

GUÐRÚN í GESTHÚSUM
En rauð voru þau og þrútin, eins og
þau hefðu staðið í hörkubandi allan
tímann.
Aftur tók réttvísin fram í og lét þess
getið, að það væri ekki hennar mál,
þó að maður og kona væru lengi að
leysa úr böggum. En réttvísin þurfti
ekki að fræða Laugu á því, að út frá
mannanna lögum er svo sem ekkert
refsivert við það, þó að þau hnoðuðu
saman krakka. En Gunna bar barnið
sitt út. Það var það, sem Lauga var
alltaf að segja. Eða hvar var þetta
barn, sem kom undir í hlöðunni?
Lauga hefði ekkert á móti því, ef rétt-
vísin vildi sýna henni það barn.
Enn einu sinni áminnti réttvísin
hana. En Lauga lét hana ekki komast
upp með moðreyk. Hún vissi það
ósköp vel, að það eru engin takmörk
fyrir því, hvernig maður og kona geta
hagað sér úti í hlöðu, án þess að úr
verði barn. En Gunna varð barnshaf-
andi og hún fyrirfór því barni. Það
var þetta, sem Lauga var alltaf að
segja.
Þá byrsti réttvísin sig og lét hnef-
ann falla niður á borðið þéttings-
þungt: Á hverju byggði vitnið þessa
fullyrðingu? Þar við afdráttarlaust
svar og ekkert annað.
En þar stóð hnífurinn í kúnni. Hún
vitnaði að vísu hiklaust til þess, að
hún hefði vissu fyrir því, það sagði
henni það maður, sem ekki lagði það
í vana sinn að fara með ósatt mál, og
hann hafði sjálfur hlustað á það, þeg-
ar læknirinn sagði það, eftir að hann
var sóttur til hennar Gunnu, þegar
eitthvað bölvað vatn fór að gusast
undir hnéskelina á henni, hún gekk
einhvern veginn úr lagi þessi hnéskel,
þegar hún var ekkert annað að gera
en að ganga heim af engjunum, fyrsta
daginn sem slegið var í Stóru-Blá, því
að aldrei getur hún gengið eins og
annað kvenfólk, ég tala nú ekki um,
ef yngri Páll er á næstu grösum, held-
ur vingsar hún sér eins og hún sé úr
öllum liðamótum, — já, þá var lækn-
irinn sóttur, hvað sem stelpan sagði,
því að auðvitað kærði hún sig ekkert
um það, að læknir kæmi of nálægt
henni, því að það veit hún, að læknar
geta séð ýmislegt, sem aðrir sjá ekki,
— já, þá spurði læknirinn svona í
mesta grandaleysi, því að ekki gat
hann grunað neitt, bráðókunnugan
manninn í héraðinu, — hann spurði
rétt svona á einum bænum í sveitinni,
hvort hún Gunna hefði misst barnið
sitt, því að hann hafði ekki orðið var
við neitt ungbarn á heimilinu. Og
Laugu sagði maðurinn, sem læknir-
inn spurði svona, og hún gat vel sagt,
hver maðurinn var, svo að þeir gætu
talað við hann, ef þeir vildu ekki taka
hana trúanlega.
Þetta var auðvitað mjög merkilegt
í eyrum réttvísinnar. En réttvísin á
engar viðræður við óviðkomandi um
það, hvað einhver kann að hafa sagt,
sá hinn sami skal sjálfur þar um
spurður, ef ástæða þykir til. Frammi
157