Tímarit Máls og menningar - 01.09.1959, Qupperneq 93

UMSAGNIR UM BÆKUR
l’annig getnr farið fyrir lesandanum. En
það' þarf ckki að vera ókostnr þó að anda-
gift skálds sé óstýrilát, og það er fullgild af-
sökun sem hún ber fram í Ijóðinu: „Þú vitj-
ar mín“:
Fer hann óðfluga (skuggi ljóðsins)
ef vera kynni
að herrann hæri ei svo hratt undan.
Fer hann snuðrandi reyksporum.
Stundum bregður hún líka upp skýrum og
skemmtiiegum myndum:
Augu mín læt ég renna undan hallanum
til þorpsins á sléttunni,
þorpið greiðir reyki sína vindum
eins og konan greiðir hár sitt einum
í leiknum.
Ljóðaflokkurinn, sem þessi tilvitnun er
tekin úr, er einna forvitnilegastur af ljóð-
um bókarinnar. Höf. kemur þar víða mjög
skemmtilega fyrir sig orði, en sem heild er
hann dálítið laus í reipum. Hann á það
sameiginlegt velflestum ljóðunum að túlka
söknuð og trega, sem virðist bundinn per-
sónulegri minningu —■ í þetta sinn vist
skáldkonunnar að Reykjahæli í Olfusi, þó
hvergi sé þess getið: eftirmæli um sjúkling.
En öll Ijóð bókarinnar eru ekki trega-
Ijóð. Þar eru Kka nokkur ádeilukvæði. En
það er eins og höf. takist ekki að ydda
fram ádeiluna, ljóðin skortir nauðsynlega
snerpu, og hið veigamesta þeirra eyðileggur
hún með tyrfnu og tilgerðarlegu málfari.
(Til Þingvalla). Öllu betur tekst henni þeg-
ar heimsádeilan kemur óbeint fram, eins og
ívaf annarra ljóðmynda. (Lát hvarma skýla,
I garði) Arnfríður notar ekki rím og sjald-
an stuðla. Hinsvegar beitir hún hrynjandi
sem stundum er persónuleg og skemmtileg,
hnökrótt og slitrótt (stakkató), eins og á
hraðskeyti. Ifún getur jafnvel minnt á
finnska skáldið og dadaistann Cunnar
Björling, t. d. í eftirfarandi fjóði:
Leikur á torgum við ys
tómleikur
dansa.
Dansar in ljósa
ei náir duna
ljósa eikin ein
sem sofi.
Það mun síðar koma á daginn að hér hefur
nýtt, efnilegt ljóðskáld kveðið sér hljóðs.
Hannes Sigjússon.
Erlend nútímaljóð.
Einar Bragi og Jón Óskar
völdu ljóðin.
Heimskringla 1958.
TAkki ætla ég að hætta mér út á þann
f hála ís að fara að skilgreina eðli og
tilgang nútímaljóðlistar. Hversu háll sá ís
er má sjá á samtali í síðasta hefti Birtings
1958 — umræðum nokkurra ungra íslenzkra
skálda um sjálfa sig og Ijóðlistina —; þar
varð mörgum góðum manni fótaskortur. En
það er trúa mín að óhætt sé að fullyrða að
öllum sem fá þetta litla kver í hendur og á
annað borð kunna að meta skáldskap, ætti
að geta orðið ljóst — hafi þeir verið blendn-
ir í trúnni áður — að nútímaljóðlist er
annað og meira en föndur og flysjungshátt-
ur og undarlegheit sérvitringa (þólt slíkt
megi auðvitað finna þar, cins og alltaf í
list á öllum tímum), að hún er voldugur
veruleiki, sem stendur eldri þróunarstigum
Ijóðsins síður en svo að baki í skáldlegri
túlkun samtímans. (Þetta sýnist nú reyndar
vera svo sjálfsagt að það er eiginlega hlægi-
legt að vera að eyða orðum að því, enda
viðurkennd staðreynd núorðið, að ég held,
alls staðar nema hér á landi, en þar virðast
187