Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Síða 64

Tímarit Máls og menningar
Þér ferst ekki að prédika, stýrsi, að minnsta kosti ekki í landi. Ef ég stend
mína plikt á sjónum, er þá ekki allt í lagi.
En elsku vinur, þú stendur ekki þína plikt. Það skortir mikið upp á það.
Hver var það sem tapaði baujunni tvisvar í sömu vikunni?
Það getur komið fyrir alla.
Höfuð hans dettur fram á borðið.
Hann getur verið duglegur, strákskrattinn, harð helvíti frískur. En þetta
má ekki sjá land, dottinn í það eins og skot.
Erum við ekki svona allir, þessir landshornagreifar, segir komumaður.
Blautir inn að beini. Hvenær megum við sjá land svo ekki sé flaska á
lofti?
Mér ferst kannske ekki um að tala, svo margar hef ég afmeyjað um dag-
ana, sungið og það hátt. En alltaf fylgdi maður fjölunum.
Við erum fæddir fyllibyttur, sagði komumaður. Og skyldi það ekki vera
í lagi.
Þriðji maðurinn kom nú fram úr kojunni, en án hjásvæfu. Hann var einnig
ungur.
Djöfull brakar í þessari koju þinni, stýrsi, byrjaði hann morgunbænina.
Er hún kannske á hjörum?
0, ætli það braki ekki í hjá fleirum, beit stýrsi frá sér. Er nema vika
síðan botninn fór úr þinni. Hvað varstu þá að gera?
Éttu hund.
Sneri sér að Karli Jóhanni.
Var ekki fæla af hækjum með dallinum?
Slangur.
Fínt. Þá fær maður fyrir oddinn.
Hvað ætli þú fáir, sagði stýrsi, sem ekki getur fullnægt kvenmanni.
Hver gerir út þennan kopp? spurði Karl Jóhann. Er þetta ekki einhver
andskotans nákolla?
Ólafur ríki, varð stýrsi fyrir svörum. Það er þessi sem á hálft landið. Þú
hlýtur að kannast við fýrinn.
En kallinn?
Kallinn! Hann er ágætur.
Þeir urðu samferða í matinn, unglingurinn hélt áfram að sofa fram á
borðið. Hann var rokinn upp á austan, úrhelli og menn í höm utan við mat-
söluna. Það var mislit hjörð og nepjuleg og bölvað á mörgum tungum. Rokið
hlóð regninu í múga og það spilaði og söng í húsaþökunum. Það var urgur
54