Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Qupperneq 69

Tíu á HöfSanum
Þegar hann kom til skips, vantaði unglinginn, en stýrsi var slampfullur
í lúgarnum, að stumra yfir kabyssunni. Síðan var sleppt.
Kallinn kom frammí þegar komið var á hreinan sjó.
Það verður einhver þunnur á sjónum í dag, sagði hann. Annars var hann
ekki frá því þeir fengju hann, þann djöfuldóm af skít sem hann hafði dreymt.
Andskotann heldurðu þú fáir ann, sagði stýrsi. Ætli það verði ekki þessi
sami skammtur, fjögur tonn?
Það er bezt þú leggir, sagði kallinn. Ég skal hnýta saman.
0, ætli þú kunnir ekki bezt við að hanga á rattinu. Þar er ekki ágjöfin.
Jæja, sagði kallinn. Þú heldur kannske ég hafi aldrei staðið í ágjöf. Jú,
Jói minn. Ég hef verið háseti eins og þið. Ég hef fengið marga skvettuna.
Hann hellti í sig úr könnunni, fór upp.
Það var skammt til hirtu er þeir höfðu lagt og kallinn sagði það tæki því
ekki að halla sér það yrði engin baujuvakt. Þeir drukku uppáhelling í lúg-
arnum.
Hann hafði dregið upp bliku í austrinu þegar þeir hófu dráttinn, dauður
sjór undir áttina og fiskur á hverju járni. Kallinn var í andófinu. Hann hafði
gúl í neðrivör og lék á alsoddi. Stýrsi bar í.
Hann bar ört í loft og undir hádegi var hann rokinn upp. Sjórinn er ekki
lengur dauður. Oldurnar eru orðnar svimháar með hvítum földum og það
hvín í stögum.
Þeir skiftust á að bera í, því hver skvetta kom inn fyrir.
Áfram og að henni!
Goggnum er veifað, stundum beint fram, stundum í stjór, stundum í bak
allt eftir áferðinni. Það koma eyður í ástöðuna, smærri fiskur eftir að hann
hvessti, en röst af fiski í kjölfarinu.
Hægt, hægt þumlungast spottinn inn og birtan þver að sama skapi. Eyj-
arnar hverfa í rokið og myrkrið steypist yfir. Það er kominn aðgæzlu sjór.
Þegar eftir er eitt tengsli kemur slitið upp.
Skálka!
Þeir ganga frá öllu á þilfarinu og það er andæft uppí á meðan. Síðan er
spýtt í hann.
Stormur, stórsjór.
Myrkrið liggur eins og mara yfir hafinu, þungt og þykkt og má næstum
skera það.
Það er eins og bátnum sé tröllriðið.
Hann dettur í öldunni, hristist, skekst og stynur og löðrið mjalar á rúðun-
59