Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Blaðsíða 73

Tíu á Höfðanum
Hvað getur þetta verið?
Hann er ekki vanur að stanza og virða fyrir sér ómerkilega hluti, sem
fleygt er í höfnina. En þetta sker sig úr öllu öðru.
Lik.
Hann hörfar lengra upp á hryggjuna fullur af hrolli.
Hann gerir viðvart um náinn þegar hann hefur jafnað sig, stendur álengd-
ar þegar þeir haka hann upp.
Hjarta hans snarstanzar.
Bergur.
Þeir hafa lagt hann til á bryggjunni og máfarnir eru strax farnir að gerast
áleitnir. Hann liggur á bakinu með hendurnar út frá sér og brostin glóðar-
augun starandi út í bláinn.
Þeir benda honum að koma til sín, sem hann gerir.
Við erum skipsfélagar, segir hann.
Voru, segja þeir. Hann rær víst ekki lengur.
Hann bjóst ekki við því.
Á hvaða báti?
Sæljóninu, segir hann.
Hjá honum Sæma gamla.
Það virðist svo sem hann hafi fengið á pönnuna og það duglega, segja þeir
og ekki frítt við þeir líti hann grunsemdaraugum.
Það hefur drifið að múgur og margmenni. Hann tekur sig út úr hópnum,
beygir sig niður að líkinu og lokar augum þess. Hann er allt í einu orðinn
kaldur og geiglaus, spyr lögreglumennina, sem komnir eru á vettvang hvort
þeir ætli að hafa hann hérna til sýnis í dag.
Þá kuðluðu þeir honum inn í brekán, stungu honum inn í bílinn og óku
á brott.
Fréttin hefur borizt á undan honum heim í kytruna.
Þetta er vegurinn okkar allra, segir stýrsi og vill ekki heyra neina tilfinn-
ingasemi. Það var þó altént skárra hann álpaðist ekki út í róðri greyið það
tarna.
En það var ekki allt eins og það átti að vera. Þeir horfðu tómlátlega á
auða kojuna og borðið. Nú myndi enginn sitja við það með dauða fyrir
framan sig og spýju á gólfi, enginn hrópa á vín að minnsta kosti ekki sýni-
legur.
Þeir myndu sakna hans. Hann var einn af þeirra sauðahúsi, drykkju-
bróðir, félagi.
63