Tímarit Máls og menningar - 01.03.1966, Side 75

Tvö óbirt bréj
Allstaðar voru skepnur í kringum hana, kýr, hundar, hestar og kettir.
Hann sá hún hafði mjaltakonufingur, en hendur hennar voru þykkar, mjúk-
ar og þróttmiklar.
Hún hallaði sér að honum yfir albúminu og benti honum á mynd af
ungri konu.
Mamma mín sáluga, sagði hún og kenndi klökkva í röddinni.
Tíu ára hafði hún verið þegar hún var kölluð frá henni.
Hún strauk varfærnislega ryk af inyndinni, viðkvæm til augnanna.
Hún hafði misst svo mikið með henni. Þó hún væri aðeins á ellefta ári
var æsku hennar lokið. Hún var eins og frávillingur, veglaus, einmana.
Um nóttina lijúfraði hún sig að honum og þegar hún var sofnuð, varð
hann að beita hendur hennar ofbeldi.
9
Og dagarnir líða, dagar linnulausrar sjósóknar,storms og særoks. Brimgnýr
þrýtur sjaldan í eyrum utan sunnudagsnæturnar þegar þeir áttu að hvílast.
Hvíld.
Hvað er það?
Þeir eru eins og vélar. Og nú var þeim lokið sunnudagsnóttunum þegar
flaskan, dansinn og glaumurinn var tekið fram yfir kojuna, morgunn þynku-
grár með timbursmíði og pilsnirdrykku.
Loðnan er komin. Hún kom eins og fjandinn úr sauðarleggnum, eitraði
sjóinn og ruglaði öllum lögmálum. Menn voru gripnir æði, ekkert annað
rýmdist í huga þeirra en loðna, þorskur, gull. Formennirnir heimtuðu línu
eins og bátarnir rúmuðu, fjörutíu, fimmtíu, sextíu dalla. Jafnvel máfurinn,
fuglinn í fjörunni leit ekki lengur við hnossgæti skolpræsanna, flaug garg-
andi til hafs.
En sá gamli á Sæljóninu lét ekki ginnast af silfurgliti dægranna. Ef hann
þekkti rétt til stæði þessi loðnuslagur ekki lengi. Nei, hann ætlaði ekki að
hrenna sig lengur á honum en hann hafði gert.
Netin.
Þeir ruku í að steina niður.
Netin hrúguðust upp eins og marglitar voðir í sólinni. Grjóti, kúlum,
stjórum, baujum rigndi yfir bátinn svo hvergi varð þverfótað. Þeir vaða
berserksgang í öllu draslinu.
Tilbreytingin orkar eins og víma á þá.
5 TMM
65