Tímarit Máls og menningar - 01.10.1969, Síða 29

Undantekningin og reglan
kaupmaðurinn: Hvar er austur?
kúlíinn: Þarna.
kaupmaðurinn: Og hvar eru vatnsbólin?
kÚLÍinn: Þama.
kaupmaðurinn fokreiður: Þama? En þú gekkst þangaS!
kÚlíinn: Nei herra.
kaupmaðurinn : Nú þú gekkst ekki þangað? Gekkstu þangað? Hann ber
hann.
kúlÍinn: Já herra.
kaupmaðurinn : Hvar eru vatnsbólin? Kúlíinn þegir. Kaupmaðurirui, róleg-
ur að sjá: Þú sagöir rétt áðan að þú vissir hvar vatnsbólin eru? Veiztu
það? Kúlíinn þegir. Kaupmaðurinn ber hann: Veiztu það?
KÚLÍINN: Já.
KAUPMAÐURINN ber hann: Veiztu það?
kúlíinn: Nei.
kaupmaðurinn: Fáðu mér vatnsflöskuna þína. Kúlíinn fær honum hana.
Ég gæti nú haldið því fram með rökum að allt vatnið tilheyrði mér því
þú hefur leitt mig af réttri leið. En ég geri það ekki: ég skipti vatninu milli
okkar. Taktu þinn sopa, og áfram svo. Við sjálfan sig: Ég gleymdi mér:
ég hefði ekki átt að berja hann einsog nú er ástatt.
Þeir halda áfram.
c
kaupmaðurinn : Hér vorum við áður. Þama, sporin.
kúlíinn: Þegar við vorum hér höfum við ekki getað verið komnir langt frá
veginum.
kaupmaðurinn : Reistu tjaldið. Flaskan okkar er tóm. í minni flösku er ekk-
ert eftir. Kaupmaðurinn sezt niður meðan Kúlíinn reisir tjaldið. Kaup-
maðurinn drekkur með leynd úr flöskunni. Við sjálfan sig: Hann má ekki
vita af því að ég á vatn eftir. Annars mundi hann, ef hann hefur þá nokkra
vitglóru í kollinum, slá mig í rot. Komi hann nær þá skýt ég hann. Hann
tekur fram skammbyssuna og leggur á hné sér. Bara við gætum nú komizt
að vatnsbólinu sem við fórum síðast framhjá. Hve lengi getur maöur lifaö
vatnslaus?
KÚLÍinn: Ég verð að afhenda honum flöskuna sem leiösögumaöurinn fékk
mér í stöðinni. Ef við finnumst, og ég er enn á lífi en hann dauðans matur,
þá verð ég dreginn fyrir dóm.
123