Tímarit Máls og menningar - 01.10.1969, Qupperneq 67

Minn trúnaður er ykkar trúnaSur
og veit konu inni í myrkrinu. MyndsviS Ijóðsins er því skylt glugganum í
fyrri ljóðunum í þessum kafla er hér var áður getið. Sá sem stendur utan
dyra í ljóðinu er „eg“ þess; hann hefir konuna andartak í hugsun sinni, þeirri
er áður var hugsun þeirra beggja, og þannig er ljóðið blandið trega. Hér er
kveðið um aðskilnað, og andartakið líður hjá:
unz vonir skipast:
þá verða að flýja sín kynni
sem villidýraflokkar
fyrirgefnir glæpir —
gleymdir draumar okkar.
Auk myndhvarfanna beitir skáldið hér viðlíkingu, en orðin „hugsun — von-
ir — draumar“ mynda meginás ljóðsins.
Þau Ijóð er hér hefir verið minnst á eiga það sammerkt að þau eru kveðin
að hefðbtmdnum hætti. Ljóðið „Þyturinn“ er hins vegar miklu fastari í
skorðum, þar sem hin eru frjálsleg að ytra móti. í þessu ljóði er höfðað til
heyrnarinnar; og það hefst á hljómi:
Streingleik sinn reisa fyrir ókomið ár
allra stunda þytir af sínum trega.
Ljóðið her frá upphafi á sér tregablæ, og það er þessi tregi sem hljómar frá
liðnum stundum til hins ókomna. Skáldið leggur síðan áherslu á þennan
strengleik tregans um leið og athygli lesandans, eða hlustandans, er þrengd:
Leggjum við eyru. Einn er dálítið sár
með orðaskilum og titrar svo kunnuglega.
Þannig er vísað enn frekar til heyrnarinnar, og að þessu fellur hið hefð-
bundna form fyllilega: hljómur þess er jafn og þéttur, og hin hljómræna end-
urtekning sem er eðli hins hefðbundna ljóðforms er hér virkur þáttur í heild
ljóðsins; hljómurinn sem ort er um á sér stað í Ijóðinu sjálfu. Skáldið held-
ur áfram, og endurtekningin verður enn ákveðnari:
Bíðum meðan sá hljómur í hlustina sker —
— nú er hann orðinn skerandi, og stígandi ljóðsins hefir magnast. En þá
víkur skáldið afsíðis og dýpkar myndina um leið og hún verður persónulegri
og innilegri:
heiminum boðar hann varla tíðindi nokkur
því einginn veit nema við hvað á ferðum er:
Með því að draga úr gildi hljómsins fyrir „heiminn“ er hann gerður enn
11 tmm 161