Tímarit Máls og menningar - 01.02.1986, Side 58

Tímarit Máls og menningar
kosti hætt á að minnast á hálfmána, en hún neitaði enn harðlega að
bragða þá. Þá fékk læknirinn þá snilldarhugmynd að ala hana á
súrum gúrkum og bera fyrir hana salat og safaríka kjötrétti. Þetta
bjargaði veslings Lucie. Hún fór aftur að hlæja og byrjaði að krydda
endalaus viðtölin við lækninn með háðslegum athugasemdum.
Að vísu tók Milla frænka mín nærri sér að hún skyldi ekki vera
viðstödd kvöldhátíðina. En fjarveru hennar mátti skýra með ástandi,
sem er talið fullgild afsökun fyrir allar konur, hún var með barni.
En Lucie hafði tekist það sem kallað er að vinna prófmál. Hún
hafði sýnt fram á að frænka mín þjáðist reyndar þegar einhvern
vantaði, en byrjaði ekki strax að öskra, og nú reyndu Jóhannes
frændi minn og Karl mágur hans að brjóta hinn stranga aga með því
að bera við krankleika, viðskiptaerindum eða öðrum augljósum
tylliástæðum. En í þessu tilliti var föðurbróðir minn furðu ákveðinn.
Með járnhörðum vilja fékk hann því framgengt að aðeins í und-
antekningartilfellum væri hægt að sækja um stutt leyfi, ef vottorð
væru lögð fram. Því frænka mín tók strax eftir ef fleiri vantaði og
brast í hljóðan en langvinnan grát, sem gaf tilefni til beisklegra
efasemda.
Lucie kom aftur að fjórum vikum liðnum og lýsti sig reiðubúna að
taka aftur þátt í hinni daglegu athöfn. Læknirinn hafði samt fengið
það fram, að borið var fram fyrir hana glas með gúrkum og diskur
með kjarngóðu smurðu brauði, þar eð hálfmánaáfall hennar reyndist
ólæknandi. Þannig tókst föðurbróður mínum, sem í þessu tilviki
sýndi óvænta hörku, að koma í veg fyrir öll agavandamál um hríð.
VIII
Þegar að loknu ársafmæli þessarar samfelldu jólahátíðar komst ugg-
vænlegur orðrómur á kreik. Jóhannes frændi minn átti að hafa fengið
vinveittan lækni til að semja álitsgerð um það, hversu langlíf frænka
mín kynni að verða. Þetta var svo sannarlega ljótur orðrómur sem
varpaði skugga á fjölskyldu sem kom saman í eindrægni á hverju
kvöldi. Alitsgerðin átti að hafa verið mikið áfall fyrir Jóhannes. Oll
líffæri frænku minnar, sem hafði ætíð verið mjög hraust, voru
algjörlega óskemmd, faðir hennar hafði orðið 78 ára og móðir hennar
86 ára. Frænka mín er sjálf 62 ára, þannig að engin ástæða er til þess
að spá því að lífi hennar ljúki í bráð. Og enn síður, að minni hyggju,
48