Tímarit Máls og menningar - 01.02.1986, Síða 137

mikið vera ef hinn raunsæislegi frásagn-
arháttur er þar ekki höfundinum fjötur
um fót. Sagan er algerlega hefðbundin
að byggingu, meira að segja tákn hennar
eru gamalkunn (rósablöðin, fuglinn),
svo það er eins og maður þekki hana
aftur, ef ekki úr bókmenntum þá úr
„sönnum lífsreynslusögum". Megin-
þemað, mannfyrirlitning og persóna eða
sjálfsmynd sem er „myrt“ og fótum
troðin, verður fyrir bragðið ekki sett
nógu markvisst fram. En enginn getur
sagt um Fríðu Sigurðardóttur að hún
víki sér undan hinum kröfuhörðustu
viðfangsefnum.
En Fríða leikur á fleiri strengi í þessari
bók. Lýsingar á sálarlífi barna láta henni
sérlega vel. Sagan Stökkið er sögð frá
sjónarhóli lítillar stúlku og birtir
skemmtilega hugrenningar hennar,
bælda afbrýðisemi, samviskusemi, sekt-
arkennd og ekki síst ríkt og óbeislað
ímyndunarafl.
Umsagnir um brekur
Sú saga sem mér er minnisstæðust er
reyndar býsna hefðbundin að forminu
til. Þetta kvöld er fyrstupersónufrásögn
unglings sem fer í heimsókn til afa síns
og ömmu. Þau gömlu kýta góðlátlega
innbyrðis að vanda, afinn dundar við að
stauta sig fram úr grein á ensku um
Víetnamstríðið, og loks fara þau öll út
að svipast um eftir heimiliskettinum sem
er að öllum líkindum ekki lengur í lif-
enda tölu. Það sem þarna gerist kveikir
hugsanir í brjósti sögumanns og vekur
hann smám saman til einhvers konar
skilnings á sjálfum sér og nýlegri at-
burðarás sem hann var viðriðinn. Þarna
er meistaralega fléttað saman sálarlífi
drengsins, nánasta umhverfi hans og
umheiminum, og stórir harmleikir og
ofbeldisverk látin speglast í þeim
„smáu“ og nærtæku.
Þorleifur Hauksson
Leiðrétting
Því miður var farið rangt með nafnið á leikriti Shakespeares í Yfirliti yfir íslensk
atvinnuleikhús á liðnu leikári í síðasta hefti (4 1985, bls. 500—510). í þýðingu Helga
Hálfdanarsonar heitir leikritið að sjálfsögðu Draumur á Jónsmessunótt. Ritstjóri
biðst velvirðingar á mistökunum og fer þess góðfúslega á leit við lesendur að þeir
leiðrétti nafn verksins í eintaki sínu af Tímaritinu.
127