Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Qupperneq 43

HVÍTUR HUNDUR
Engin merki um skógarelda. Svo hélt hún áfram að horfa yfir grænan,
endalausan barrskóginn sem blánaði í fjarskanum, meðan hún hvíldi
hugann eítir erfiðið. Loks fór hún niður úr turninum.
Stúlkan hafði ráðið sig í sumarvinnu sem brunavörður, aðallega vegna
þess að hana langaði að reyna eitthvað nýtt. Langaði að vera alein úti
í náttúrunni. Ein með sjálfri sér. Hún og vinkona hennar höfðu skálað
í hvítvíni fyrir sumrinu og svo höfðu þær spáð hvor fyrir annarri í
tarotspil. Daginn eftir lagði önnur af stað með skipi til Stokkhólms og
hin með lest til Lapplands. Þegar þær kvöddust kastaði vinkonan fram
hugmynd: Skyldi vera hægt að breyta ímyndun í raunveruleika ef
maður bara einbeitti sér að því nógu lengi og ákaft, þurrka burt öll
landamæri og kalla til sín verndaranda, einsog sjamanar gerðu?
Á leiðinni til Lapplands velti stúlkan hugmyndinni fyrir sér meðan
símastaurarnir þutu hjá. Hún mundi hvernig vinkonan lagði hend-
urnar á axlir hennar og heimtaði að hún léti ekki svo einstakt tækifæri
sér úr greipum ganga. Forvitnin knúði hana áfram og henni fannst
tilhugsunin heillandi: Að einbeita sér að hinu ómögulega í tímaleysi
fjallanna. Kannski yrði jafnvel erfitt að hætta. Hún hafði ekki hugsað
á þennan hátt fyrr.
Hundurinn kom aftur til hennar um kvöldið, þegar sólin skein beint
úr norðri. Eftir það birtist hann henni oftar og lengur í senn og eftir
fáeina daga var hann sestur að hjá henni. Að viku liðinni mátti hún
koma við hann. Feldur hans var hlýr og þéttur. Hann var einsog
lifandi, hljóp, gelti og ólmaðist.
- Ertu bara hvolpur ennþá, greyið? sagði stúlkan og lék sér við
hundinn.
Hún var í essinu sínu, hafði fengið félagsskap í óbyggðum. Hund-
urinn virtist ekki hafa neinn áhuga á að yflrgefa hana og í hvert sinn
sem hún vaknaði var hann einhversstaðar nálægur og fylgdist með
henni vökulum, svörtum augum.
Dagarnir liðu hægt, í raun voru þetta engir dagar og heldur engar
nætur, bara ein og sama náttleysan. Turnvaktir og tilkynningarsímtöl
voru eina tilbreytingin. Og einhverju sinni datt stúlkunni í hug að
hundurinn væri sennilega svangur og gaf honum kjöt á disk. Hund-
urinn át og kjötið hvarf. Upp frá því gaf hún honum reglulega. Eitt
TMM 1997:2
41