Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Side 68

HULDAR BREIÐFJÖRÐ
pilla sér út úr henni og lekið út í opinn dauðann myndu kannski hitta
Kurt þarna í Heaven, og ég vonaði það. Og ég hugsaði um hvað hefði
orðið til þess að Kurt hefði ákveðið að stytta sér leið í gegnum lífið.
Hvort hann hefði allt í einu fengið nóg af þessu öllu saman eða hvort
það hefði verið eitthvert eitt atriði sem hann hefði rekist á og það fyllt
mælinn. Svo byrjaði ég að kvíða fyrir því að rekast á það atriði líka.
Rafmagnið fór af og ég leit út um gluggann og sá að það var rigning
og ég spáði í að það eina sem ég vissi um Seattle væri að þar væri
einhver stór turn, og þar væru lestir eins og í Evrópu, og þar væri alltaf
rigning. Áður en ég vissi af var ég byrjaður að gráta.
Ég veit ekki enn hvort það var bara út af því að ég var þunnur eða
að Kurt var dáinn eða hvort það var vegna þess að útvarpsmaðurinn
sagði Sattle, en ekki Seattle.
2.
Ég var að raka mig þegar ég heyrði að Kurt Cobain hefði skotið sig í
hausinn. Stuttu síðar fór rafmagnið af og vélin festist í skegginu. Þó
ég reyndi að klippa hana lausa með skærum lá hún svo þétt við
hörundið að það var ekki hægt. Mér datt í hug að reyna að slíta vélina
lausa en settist svo inn í stofu og hélt henni við andlitið meðan ég beið
eftir að rafmagnið kæmi á aftur.
Og ég sat í myrkrinu og ég beið og allt í einu fannst mér lífíð svo
einfalt. Bara ég og það. Fljótlega rifjuðust upp gamlar minningar frá
því þegar þölskyldan sat við kertaljós og spilaði Lúdó og Yatsi. Þegar
allt var svo einmitt og nákvæmlega og rétt og mér fannst framtíðin
enn vera einhversstaðar á bak við foreldra mína. Þeir tímar þegar
rafmagnið kom bara á aftur og ekki þurfti að hlaupa á milli blikkandi
núlla á útvarpsvekjurum og videotækjum ogörbylgjuofnum oghoppa
yfir klukkutíma og mínútur til að stilla sig af í lífinu aftur og til að
teygja sig í lífið aftur.
Og þó ég sæti í stofunni heima fékk ég heimþrá.
Mér leið eins og slökkt hefði verið á sjónvarpi sem ég var búinn að
horfa á í nokkur ár án þess að hafa hugmynd um á hvað ég var að
horfa. Og ég áttaði mig á að undanfarið hefði mér liðið eins og
sjóveikum manni sem er staddur í jarðskjálfta. Og ég fór að hugsa um
66
TMM 1997:2