Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Síða 70

HULDAR BREIÐFJÖRÐ
Er reykt þar?
Er þróun þar?
Hvað er þar?
Og ég velti fyrir mér hvort fólkið á himnum talaði sama tungumál og
hvort himnaríki skiptist í lönd og hvort allir þekktust og um hvað fólk
talaði og hvort fólk væri að tala um sömu hluti þar í dag og fyrir
fimmhundruð árum og ég spáði í hvort fólk þroskaðist þar og hvort
það horfði á jörðina eins og kvikmynd sem liði ekki áfram ramma fyrir
ramma heldur hring eftir hring og hvort tíminn liði yfirleitt í himna-
ríki. Og ég spáði í hvað maður eins og Kurt gerði á himnum. En áður
en ég gat svarað þessum spurningum sem settust á rúðuna og hindr-
uðu útsýni mitt yfir veginn í smástund skúruðu vinnukonurnar þær
út í kant.
Það var rafmagnslaust þegar ég keyrði inn í borgina og mér fannst
ég staddur í himnaríki þegar ég bað um sígarettur í kertaupplýstri
sjoppu. En þegar afgreiðslustúlkan rétti mér pakkann fylltist ég skelf-
ingu því ég fékk á tilfinninguna að ég gæti ekki náð taki á honum eins
og látni maðurinn í kvikmyndinni Subway.
Svo kveikti ég í sígarettu og bauð afgreiðslustúlkunni upp á eina
með mér. Og þegar við höfðum reykt um stund sagði ég henni að Kurt
Cobain hefði skotið sig í hausinn.
„Hvenær?“ spurði hún.
„Áður en rafmagnið fór af,“ svaraði ég.
4.
Ég var í hraðbanka þegar ég heyrði í vasadiskóinu að Kurt Cobain
hefði skotið sig í hausinn. Stuttu síðar fór rafmagnið af og þó það
kviknaði á öryggisljósi í loftinu komst ég ekki út því glerdyrnar
opnuðust ekki þegar ég steig undir sjálfvirka hreyfiskynjarann sem
hékk yfir þeim. Og ég skildi að meðan hann væri rafmagnslaus gæti
ég ekki sannað að ég væri til. Svo ég settist á gólfið og leið fljótlega eins
og ég svæfi og dreymdi að ég væri vakandi. Þegar ég tók heyrnartólin
af hausnum svimaði mig af þögn.
Ég leit í kringum mig og reyndi að ákveða hvort mér þætti gott eða
slæmt að vera föst þarna inni. En ég komst ekki að niðurstöðu og þá
68
TMM 1997:2