Tímarit Máls og menningar - 01.09.1999, Side 52

HAROLD PINTER
Það hlýtur að vera að annaðhvort karl eða kona eða hvorttveggja
hafí skrifað þetta sögubrot um stúlku sem gengur inn á skrifstofu
kennara síns, sest við skrifborðið hans og réttir honum miða sem hann
flettir í sundur og á stendur: „Stúlkur vilja láta flengja sig.“ En ég veit
ekki hvað hann eða hún heitir; ég veit ekki hver höfundurinn er. Og ég
veit alls ekki hvort stúlkan var í verunni flengd, þá og þegar, án frekari
málalenginga, á skrifstofu kennarans, á skrifborðinu hans, eða í eitt-
hvert annað skipti, á skrifborði einhvers annars, hér og þar, alls staðar
og alltaf, reglulega, samviskusamlega, blíðlega, ákaft, sleitulaust,
áfram og áfram um eilífð alla. Og það er heldur ekki víst að hún hafi
verið að tala um sjálfa sig. Það er ekki endilega víst að hún hafi átt við
að hún vildi láta flengja sig. Hún gat bara hafa verið að tala um aðrar
stúlkur, stúlkur sem hún meira að segja ekki þekkti, miljónir stúlkna
sem hún meira að segja hafði ekki séð, mundi aldrei sjá, miljónir
stúlkna sem hún í reynd hafði aldrei heyrt getið, miljónir og biljónir
stúlkna hinum megin á hnettinum sem, að því er hún taldi, vildu bara
umbúðalaust láta flengja sig. Eða hún gat á hinn bóginn hafa verið að
tala um aðrar stúlkur, stúlkur frá Cockfosters eða stúlkur sem lásu am-
erískar bókmenntir við háskólann í Austur-Anglíu, sem í ofsafengnu
hreinskilniskasti höfðu sagt henni, að þegar öllu væri á botninn hvolft
og til kastanna kæmi vildu þær helst af öllu láta flengja sig. Með öðrum
orðurn kann að vera að staðhæfing hennar (stúlkur vilja láta flengja
sig) hafi verið hápunkturinn á löngu, þaulhugsuðu og vel
undirbyggðu rannsóknarferli sem hún hafði staðið að og leitt til lykta
með heiðarlegum hætti.
Ég elska hana. Ég elska hana svo heitt. I mínum huga er hún dásamleg
kona. Ég sá hana einu sinni. Hún sneri sér við og brosti. Hún horfði á
mig og brosti. Því næst vatt hún sér að leigubíl á bílastæðinu. Hún gaf
bílstjóranum fyrirmæli, opnaði dyrnar, steig inn, lokaði dyrunum og
horfði á mig út um gluggann í síðasta sinn, leigubíllinn ók af stað og ég
sá hana aldrei eftir það.
Brynhildur Þorgeirsdóttir þýddi.
50
www.mm.is
TMM 1999:3