Tímarit Máls og menningar - 01.09.1999, Qupperneq 70

SOFFÍA AUÐUR BIRGISDÓTTIR
....þá minntist ég á kynlífsmálið og þá staðreynd að við hefðum
aldrei rætt það til hlítar. Ég sagði henni að ég sæti ekkert á minni skoð-
un. Tryði á að fólk ætti að gera hreint fyrir sínum dyrum. Að þetta
pukur með kynlífið hennar væri bara komið út í öfgar. Hún spurði þá
hver mín skoðun væri. Ég hafði sagt henni skoðun mína áður og sagði
henni hana affur. Sagði henni hreint út að ég teldi að Guð væri að
prófa hana. Að öllu lífi væri lifað í þeim tilgangi að Guð gæti séð hvers
maðurinn væri megnugur. f yfir áratug lifði ég í ræsinu. Var eins og
Babýlonshóra einungis til að hann sæi hver hin raunverulega ég er.
Hún virtist alveg hlusta á mig svo ég hélt áfram og sagði henni frá úr-
skurðinum. Ég var þá búin að ræða málið við fróðustu menn þessa
heims. Þeir höfðu gefið mér þann úrskurð að hún mætti ekki stunda
kynlíf. Aldrei. Það er hennar djöfull og ekkert hægt að flækja það frek-
ar.“ (24-25)
Athyglisvert er að sjá hvernig Hrafnhildur hamrar á því í byrjun að hér sé um
hennar eigin skoðun að ræða en í lok ræðu hennar kemur ff am að hér er um
„úrskurð fróðustu manna“ að ræða. Fróðustu menn í kristnum fræðum
banna „óeðlilegt“ kynlíf; kynlíf sem ekki hefur getnaðarmöguleika í för með
sér; kynlíf sem hlýtur því í eðli sínu að vera úrkynjað og þar af leiðandi
hættulegt (hinum ótrausta) grunni hins gagnkynhneigða kerfis.
Það væri vægast sagt úrdráttur að segja að á milli Auðar og móður hennar
væri erfitt samband. Auður leggur fæð á móður sína, fyrirlítur hana og hatar
af krafti. Það er lítil dýpt í þessari lýsingu á móður-dóttur sambandi og þó
móðirin hafi brugðist Auði með því að gerast verkfæri trúar- og feðraveldis
gegn hamingju hennar og heill, er viðhorf Auðar til hennar of einhliða til að
vera sannfærandi.7
Arnar, faðir Auðar, er hins vegar saklaust góðmenni og heigull. Hið fyrra
skynjar Auður og henni þykir vænt um föður sinn, þótt hann geti ekkert
frekar en móðirin verið henni raunveruleg stoð í hennar vanda. Heigulshátt-
ur föðurins kemur hins vegar fram í því hvernig hann víkst sífellt undan því
að taka á vandamálum dóttur sinnar, víkst undan því að ræða málið við hana
og reyna að styðja hana í þeirri greinilegu og erfiðu baráttu sem hún á í. Hon-
um þykir vænt um dóttur sína (rétt eins og móður hennar þykir sannarlega
vænt um hana þótt hún láti stjórnast af kreddum kirkjufeðranna) en hann
víkst undan því að horfast í augu við vandamál hennar:
Litla stúlkan sem hann hefur aldrei skilið. Ekki einu sinni reynt að
skilja. Hún er hinn sanni einstæðingur. Ekkert hægt að segja eða
kaupa handa henni til að auðvelda framtíðina. Enginn Stelpnafræðari
nógu ítarlegur. Hún neyðist til að skrifa sinn eigin. (129)
68
www.mm.is
TMM 1999:3