Tímarit Máls og menningar - 01.09.1999, Qupperneq 82

HORACIO QUIROGA
Ennþá?... Tvær sekúndur voru ekki liðnar: sólin er nákvæmlega í
sömu hæð; skuggarnir hafa ekki skriðið fram um millimetra.
Allt í einu leysast upp hugleiðingar mannsins um hina ókomnu
framtíð: hann er að deyja.
Dauður. Hann lítur á sig sem dáinn mann í þessari þægilegu stell-
ingu.
En hann opnar augun og gáir. Hvað hefur liðið langur tími? Hvaða
ósköp hafa dunið yfir heiminn? Hvaða náttúruhamfarir boðar þessi
hræðilegi atburður?
Hann á eftir að deyja. Kaldur, örlagaþrunginn og óflýjanlegur dauði
bíður hans.
Maðurinn þraukar.
Er þessi skelfing svona ófrávíkjanleg? Og hann hugsar: Þetta er
martröð; ekkert annað! Hvað hefur breyst? Ekkert. Og hann horfir: Á
hann kannski ekki þennan bananaakur? Kemur hann ekki á hverjum
morgni til að hreinsa hann? Hver þekkir akurinn jafn vel og hann?
Hann sér hann greinilega, vel grisjaðan, og sólin skín á nakin laufín.
Þarna eru þau, ekki langt í burtu, tjásuleg eftir vindinn. Núna bærast
þau ekki... Þetta er hádegiskyrrðin; bráðum verður klukkan tólf.
Uppfrá, þarna, milli bananatrjánna, sér maðurinn sem liggur á
harðri jörðinni rauða þakið á húsi sínu. Til vinstri grillir í fjallið og
toppinn á kaniltrénu. Meira getur hann ekki séð en honum er vel
kunnugt að vegurinn að nýju höfninni er á bak við hann, og að niður
frá, í áttina frá höfði hans, er dalbotn Paranafljótsins sem er kyrrt eins
og vatn. Allt, allt er nákvæmlega eins og ævinlega: eldheit sólin, tíbrá í
lofti og kyrrð, bananatrén bærast ekki, og gaddavírinn á mjög sverum,
háum staurum sem hann þarf bráðum að skipta um.
Dáinn! Getur það verið? Er þetta ekki einn af þeim mörgu dögum
þegar hann fer snemma að heiman með sveðju í hendi? Er kannski
ekki hesturinn hans þarna, fjóra metra frá honum, truntan hans að
þefa virðulega af gaddavírnum?
Jú, sannarlega! Einhver flautar ... Hann sér ekkert, enda snýr hann
baki í veginn; en hann heyrir í hófum hests á litlu brúnni... Þetta er
pilturinn sem fer á hverjum morgni að nýju höfninni klukkan hálf
tólf. Og alltaf að blístra . . . Það eru fimmtán metrar frá bölvuðum
staurnum, sem hann snertir næstum með fætinum, að girðingunni
80
www.mm.is
TMM 1999:3