Tímarit Máls og menningar - 01.09.1999, Page 97
BLÓÐSLETTAN
UNGUR MAÐUR: Eiginkonu mína.
MEÐHJÁLPARI:[með miklum ofsa] Konuna þína, hah, spéfugl!
UNGUR MAÐUR: Spéfugl! Hún gæti verið þín!
MEÐHJÁLPARI: [slær á enni sér\ Hann gæti haft rétt fyrir sér!
Hann hleypur af sviðinu.
PRESTURINN stígur næstur fram og tekur utan um herðar UNGA
MANNSINS.
PRESTURINN: [eins oghann séað hlusta á skriftir] Um hvaða líkams-
hluta hennar talaðir þú helst?
UNGUR MAÐUR: Um Guð.
PRESTINUM bregður við þetta svar og tekur samstundis upp sviss-
neskan hreim.
PRESTURINN: [ með svissneskum hreim] En það er gamaldags. Við lít-
um ekki þannig á það. Þú verður að spyrja eldfjöllin og jarðskjálft-
ana um það. Við gerum okkur smávægilegasta dónaskap mannsins
að góðu við skriftir. Þar hefurðu það, þetta er allt og sumt, svona er
lífið.
UNGUR MAÐUR: [ mjöghrifinn] Aha, svona er það þá, svona er lífið!
Jæja, það er í klessu.
PRESTUR: [enn með svissneskum hreim] Auðvitað.
Nóttin skellur skyndilega á. Jörðin skelfur. Þrumur og eldingar blossa
hvarvetna og Ijósagangurinn lýsir upp persónurnar sem hlaupa um,
skella hver á annari, detta, standa upp aftur og hlaupa sem trylltar
væru.
Á ákveðnu augnabliki grípur risastór hönd í hár HÓRUNNAR,það
kviknar íþví og þaðfuðrar upp þannig að áhorfendur sjá.
TRÖLLSLEG RÖDD: Tík! Sjáðu líkama þinn!
Líkami HÓRUNNAR birtist kviknakinn ogfáránlegur undan skyrtu
hennar ogpilsi sem verða gegnsæ.
TMM 1999:3
www. m m. ís
95