Tímarit Máls og menningar - 01.09.1999, Side 101

Einfarinn
Hann er með ör á enni og situr stöðugt afsíðis.
Jafnvel stór er einfarinn smár.
Hann safnar grösum eða tálgar með vasahnífi minninganna,
þegar honum leiðist, og dragnast sí og æ með lúið teppi.
Hauskúpa af hesti liggur glampandi á akrinum og einfarinn
fer til að líta á hana og lætur sig engu varða þó hún sé faxlaus.
Meðan aðrir æpa eða skeggræða um listir er einfarinn
þögull, veiðir flugur á borðinu og lætur þær lausar.
En ef hann semdi ljóð brygðist ekki að þau skildu eftir
tár á hvörmum manns eða rispu á minningunni...
Hann á heimili og heita súpu, en ævi hans er afskipt
einsog kassi sem skilinn hefur verið eftir í undirgangi.
Og ef heimili hans væri rústað og þakskífurnar um víðan völl
mundi hann fremur tyggja ösku en betla eða beiðast ásjár.
Maður yrði að drekka með honum ógrynni víns til að sannfrétta
í hvaða eldi eða undir hvaða járni hann hefur lent.
Og þegar hann heldur leiðar sinnar í hreinni skyrtu með litlum
bletti
er hann snögglega horfinn í mannþröngina einsog týnd perla.
í annarri hendi heldur hann á bók handa sjúkum sálum
og hina kreppir hann um snærisspotta í vasanum.
SigurðurA. Magnússon þýddi.
TMM 1999:3
www.mm.is
99